Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ściema po całości...

...czyli zdjęcie pt "Menu na panieńskim". Że niby zdrowo, niskokalorycznie, ładnie, bezalkoholowo i "wogle".

W rzeczywistości było zgoła inaczej :)

To nie było wszystko, Boziu broń :P Tak biednie stół wyglądał dopóki nie przyjechała jedna z naszych kuzynek, Marysia (z dwoma wielkimi garami pełnymi makaronu i sosu pieczarkowo-śmietanowo-serowego z kurczakiem) i dopóki nie wyłoniłam się z kuchni z paróweczkami zapiekanymi w cieście francuskim a Mała Marysia nie postawiła na stół tiramisu własnej roboty... W naszej rodzinie uczucia wyraża się poprzez góry jedzenia*** - zazwyczaj pysznego, tłustego, zapychającego. Zdjęcia "ostatecznego" nie posiadam. I dobrze.

Zabawa była przednia - bawiłyśmy się w domu, co niczemu nie przeszkadzało. Do dzisiaj chodzi mi po głowie discopolowa piosenka, którą przyszła panna młoda uparcie puszczała, żeby móc z rozrzewnieniem wspominać wspólne dyskoteki w blichowskiej Ambrze w 1998 roku i panieński Marysi (tej od makaronu, nie tiramisu) :P I tak jak nie gustuję w tego rodzaju muzyce, tak sentyment mnie szarpie i łza się w oku kręci. Poza górą żarcia, wspaniałym towarzystwem, specyficzną muzą był konkurs dla Kasi z wiedzy o przyszłym mężu (zdała... ;)), prezenty (duuuużoooo, m.in. koszulka z hasłem Wilqa ...) , wizażystka, która malowała nas wszystkie (uczulenie na ryjku mam do dzisiaj :P), rozmowy z nowopoznanymi i po prostu zajebiaszczymi dziewczynami i Spike. Spike, czyli pies Kasi i Michała - piękny, kochany, mądry, ułożony, zwariowany, smrodzący na potęgę labrador. Zakochałam się. Uczulenie mam do dzisiaj :D

(to nie jest Spike - zdjęcie znalazłam w sieci)

Dieta leży. Znaczy inaczej - stabilizacja leży, nie wiem nawet co mam w planie dnia. W głowie dalej burdel - w głowie dalej się odchudzam, bardzo kontroluję to co jem, by nagle pochłonąć kopiaty talerz makaronu z boczkiem i sosem serowym. Nie poukładałam sobie jeszcze. I długo nie poukładam, coś tak czuję. Dalej marzy mi się chudość w wersji de luxe.

Z terapeutycznej mańki - Lena mi uświadomiła, że w medycynie chińskiej (i w ogóle w kulturach wschodu) płaski brzuch jest... martwy. Okrągły brzuch to objaw życia - tam mieszczą się uczucia. Może to mi pomoże zaakceptować fakt, że jestem żywa. Po tym makaronie to nawet BARDZO żywa ;)

Więcej bym mogła pisać - mam o czym - ale dzieciary samopas latają i zaczynają już dopominać się o uwagę. Wojtas zaczął chodzić!!! Kolebie się, jak kaczuszka i bardzo dumny jest z faktu, że potrafi :):):)

Buziaki wtorkowe!

PS. Moje marzenie, które bardzo obrazowo przedstawione rozbawiło Lenę: mieć taki brzuch, żebym w dwuczęściowym kostiumie mogła siedzieć - nie tylko stać i leżeć ;)

PS. Zaszokowałyście mnie ilością komentarzy  pod ostatnim postem. Tylko raz w życiu miałam więcej - gdy się Wojtasiński urodził. Bardzo Wam wszystkim dziękuję - nie wiem, czy dam radę podziękować osobiście...

______________________________________________________

***Tak patrząc, to jesteśmy kochającą się rodziną. Bardzo kochającą :) A poważnie - naprawdę lubię moje kuzynki, są po prostu fajne :)