Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chorowanie na ekranie...

...czyli jak mi mija weekend. Na chorowaniu mi mija. Pocieszające jest to, że dzisiaj lepiej, niż wczoraj - ale o to nietrudno ;) Snułam się wczoraj po chacie w polarowym dresie, bez mejkapu i głosu, ale za to w ciepłych skarpetach i z "gilami do pasa" - po prostu szczyt seksu ;) Obstawiam zapalenie krtani i obym nie doczekała się zapalenia zatok, ble... Pacyfikuję zaraza pilsami i czekam, aż mi przejdzie.

Dobra, dosyć o chorowaniu. Pierwszy tydzień dietowania za mną. Mogło być gorzej? Mogło. Mogło być lepiej? Mogło. Schudłam wyznaczone 0,7 kg? Schudłam. Zadowolonam? Jeszcze nie wiem ;) Dlaczego nie wiem? No właśnie... Inaczej to odchudzanie wygląda - pisałam już wcześniej, że brakuje mi anorektycznego podejścia, takiego restrykcyjnego i z samokontrolą po pachy. Bo gdy nie ma takich sztywnych ram, to diety nie ma wcale - nie umiem inaczej, niż zero-jedynkowo. No właśnie. A teraz nie wiem, czy mi brakuje, bo chyba czarno-biało już nie jest. Jest inaczej, szukam nowej drogi - pomiędzy bujaniem się i niekontrolowanym wpierniczaniem a reżimem i anoreksją. I (odpukać!!) chyba mi zaczyna to wychodzić - bo nie trzymam się sztywno kartki, ale nie żrę. I chudnę. Co prawda nie jest to spadek 1,5 kg tygodniowo (co mi się zdarzało, zwłaszcza w pierwszych okresach diety), ale zgodny z założeniami - ok. 0,7 kg, może nieco więcej. Nowa to sytuacja i na razie się obwąchuję z nią :) Ale widzę, że terapia działa - zmieniam podejście do diety, do siebie i swoich słabości, do ludzi i wydarzeń.

A propos diety - przyplątał się obrazek na FB i od razu pomyślałam o V. Nie mam, niestety, takich zdolności, ale może dla kogoś z Was będzie to inspiracja :)

Trzymajcie się cieplutko! Buziaki (jeszcze)chorobowe.