Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie znoszę wymyślania tytułów...

...na siłę. Czasem mi samo do czaszki wpadnie i jest gitara. A teraz siedzę i usiłuję sklecić jakiś sensowny tytuł a w "międzyczasie" uciekło mi, co ja się tu chciałam ponawymądrzać.

Na pewno chciałam się podzielić kolejną porcją filozofii :P Że niby wszystko jest względne. Ostatnio pisałam o czasie. Że względny. Dzisiaj napiszę o wymiarach :) Żeby nie było, że takie pitu-pitu całkowicie niezwiązane z tematyką V. uskuteczniam. Jakoś w weekend latałam goła między garderobą a łazienką i zerknęłam nieopatrznie w lustro. I aż się cofnęłam. No potwór Panie. W ciąży nie jestem, ale można się pomylić***. Stanęłam prosto -> yyyyy.... Stanęłam bokiem -> AAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!! Czym prędzej chwyciłam ciuchy i spiżyłam w podskokach. Ale swój obraz w lustrze stał mi przed oczami - bebzon wielkości śmieciary, tyłek jak szafa, uda drwala. Masakra.... Mocno zdołowana poszłam na dół, sięgnęłam centymetr, zmierzyłam się. Zapisuję wyniki na V. i co widzę? We wszystkich obwodach mam tyle samo albo mniej, niż przy poprzednim pomiarze. Hmmm... Zostawiłam ciuchy w komputerowni i pognałam na górę, żeby się zważyć. Nosz kurka, co jest? Waga też taka sama. Hmmm... Wróciłam na dół i jeszcze raz się obmierzyłam - bez zmian. Szkoda, że V. w zakładce "pomiary" nie ma opcji pomiaru brzucha - bo tu nie pamiętam, jak miałam poprzednio. Skoro reszta pomiarów obiektywnie (bo centymetrowo) się nie zmieniła, to może i ten wielki wór zamiast brzucha straszący mnie z lustra to też tylko wytwór mojej wyobraźni? No nie - tak dobrze nie jest ;) Niestety, mam tendencję do wystającego cosia z przodu - przy każdej konsumpcji (zwłaszcza węgli - których sobie nie żałowałam ostatnio). Jak już ochłonęłam to stwierdziłam, że

1. nie mogę panikować, bo osierocę małe dziecko;

2. centymetr nie kłamie, więc nie mogłam monstrualnie się rozrosnąć - to się po prostu dzieje w mojej głowie;

3. muszę sobie zapisywać we własnym zakresie obwód brzucha z adnotacją (czuję się dziś 4/10 albo 7,5/10)

4. to, czy sobie się podobam niekoniecznie wynika z racjonalnych przesłanek.

I tu dochodzę do sedna - no nie podobam się sobie, no! I się za bardzo nie lubię nawet, no! I to całe moje odchudzanie kija mi da - dopóki nie "naprawię" duszy, to i tak zawsze coś będzie nie tak. Nawet, gdy będę ważyć 52 kg. Przemyślenia zamknęłam, kiedyś sobie do nich wrócę :)

W weekend miałam robić NIC. I nic mi z tego nicnierobienia wyszło ;) Bo prasowałamwczoraj pół dnia, jak potłuczona, latałam i układałam, prałam, kończyłam pichcenie, robiłam chlebek... Z chlebem to śmiesznie, bo wyszedł taki zakalec (a wcześniej wychodził coraz bardziej gliniasty i mokry), że wywaliłam zakwas i robię nowy. Poprzedni musiał mi zdechnąć albo może go niedokarmiłam? Tak więc dzisiaj pierwszy raz od dłuższego czasu muszę kupić chleb, hy hy hy ;) A - jeszcze byliśmy na obiedzie u Teściuff (kaczuszka dla Pana Męża, ja zażerałam się rosołem, mmm... ;)) W sobotę natomiast byliśmy na urodzinach Babci Maćka (tej depresyjnej Babci - ale było nas więcej, to nie zdołowałam się tak, jak w zeszły weekend...) po czym mieliśmy w domu spontaniczną imprezkę. Lubię gościuff :)

A dzisiaj? Wracam po pracy do domu i nie planuję nicnierobienia, bo wtedy na bank bedę zapindalać ;)

Coś Wam jeszcze miałam napisać i mi uciekło...

No nic to - się mi przypomni, się zaloguję i dopiszę :)

Buziaki poniedziałkowe!

_________________________________________________________

***dobrze, że komunikacją miejską nie jeżdżę, bo by mi staruszki miejsca ustępowały...