Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
5.5cm Mojego Największego Szczęścia

Płaczę znowu - beksą sie stałam. Maluszek żyje, rośnie i fika w brzuszku. Ma wszystko na miejscu - rączki, nóżki, glowkę, kręgosłup i małe serduszko :) Na początku byl odwrócony pupką i smacznie sobie spał - nic dziwnego, bo byla 10 rano, a zarowno mama, jak i tata o tej porze nie wykazują żadnej aktywności, gdy nie muszą :) Gdy sie poruszyłam, obudzil się i zaczął fikać odbijając sie nożkami od mamy. Miałam łzy w oczach i wielką gulę w gardle. Nie ma dla mnie cudowniejszego widoku od tego 5cio centymetrowego człowieczka i większej milości od tej, która mnie ogarnęła. 

Pojutrze będzie planowany dzień porodu Mojego Aniolka, którego już nie będzie. Kupimy białą różę i zaniesiemy nad morze, gdzie symbolicznie go pożegnaliśmy. O Nim nie zapomnę nigdy i nigdy też nie przestanę Go kochać.

Jak dziwnie jest być smutną  i szczęśliwą jednocześnie. I jak dobrze nie stracić nadziei. Bo słońce kiedyś po prostu musi wyjść zza chmur. Boję się cieszyć i mieć nadzieję, ale nic nie poradzę na to, że się cieszę i tą nadzieję mam. Takie jest ludzkie serce.  Jak dobrze jest móc tego doświadczyć.

P.S. Całuję Was wszystkie i dziękuję za komentarze. Czasem najłatwiej otworzyć się przed nieznajomymi i bardzo Wam jestem wdzięczna za wsparcie i zrozumienie.