Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Marzenia są do spełnienia

Popularne jest powiedzenie, że marzenia się spełniają. Lubię je - widać w nim ufność do wszechświata, otwartość na przyszłość. Sama jednak raczej wyznaję zasadę, że marzenia się spełnia.

Mi sie od dziecka marzyła Azja. Właściwie nie do końca wiem czemu, czułam taką ciągotkę w tamtym kierunku. Uwielbiam ich jedzenie, kulturę, anime, nawet ich bardzo ciekawy język. Jednak zawsze było coś ważniejszego od spełnienia tego marzenia. A to pieniądze, a to studia, a to praca. Przekładałam, odkładałam na później, ąz właściwie zapomniałam o swoim marzeniu. W lipcu 2018 roku moja córka nagle i niespodziewanie poinformowała mnie, że marzy o tym, aby pojechać do Japonii, że pragnie zobaczyć Sakurę, kwitnącą wiśnię. Byłam zaskoczona, ale na sercu tak jakoś mi się fajnie zrobiło, że ją też tam ciągnie. I stała się rzecz niesłychana, bowiem postanowiłam, że spełnię jej to marzenie. Ja nigdy dla siebie nie byłam na tyle ważna, abym spełniała swoje, ale teraz jestem w stanie spełnić już nasze ...

W środku semestru, opuszczając szkolę, przekładając projekty, lecąc 12 godzin...w marcu ubiegłego roku, kiedy pojawiły się pierwsze kwiaty Sakury, kiedy Japonia zrobiła się biało-różowa, kiedy nawet mleko, cola i herbata miały smak sakury - byliśmy tam. Założyliśmy kimona, nauczyliśmy się robić sushi, oglądaliśmy budzącą się do życia po zimie Japonię. To było doświadczenie, o którym marzyłam, a które właściwie nigdy nie miało się spełnić. To był cudowny czas.

I jak to się mówi - "worek się rozwiązał". Ta blokada przed spełnieniem, przed doświadczaniem, ten wewnętrzny przymus odkładania siebie na później zniknął. Spełnienie marzenia z dzieciństwa, tak odległego i nierealnego, sprawiło, że inne moje marzenia zaczęły być realne. Po tylu latach zdecydowałam się wreszcie założyć własny gabinet, zaczęłam podróżować tam gdzie mnie ciągnie (w grudniu byliśmy w Tajlandii, teraz planuję Peru), przestałam mówić, że jak będę szczupła, to będę szczęśliwa.

Moje życie dzieje się dziś, a nie jutro czy za tysiąc lat.

Na wiosnę, razem z Sakurą obudziłam się JA

Z wdzięcznością, 

Joanna