Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wtorek

Nigdy nie wierzyłam w taką teorię, że gdy ciało osiąga idealną dla siebie wagę (o której to ciało decyduje, nie jego właściciel), to przestaje chudnąć. Ale zaczynam się zastanawiać, czy nie jest tak w moim przypadku. Od ponad miesiąca ważę rano 54,2-54,5 kg. Nieszczególnie zależy mi na tym, żeby jeszcze chudnąć, mąż też powiedział, żebym już nie chudła, więc to, co napiszę, to raczej refleksje, a nie problem. Chodzi o to, że nie zmieniłam niczego w stylu życia: ćwiczę mniej więcej tyle samo od miesięcy, nie jem słodyczy i nie smażę, jem dużo warzyw, nie opycham się (nawet nie mam na to ochoty - widocznie gospodarka cukrowa jest w porządku). Gdzieś tak do kwietnia chudłam w ten sposób około 1 kg miesięcznie, potem to trochę zwolniło, a teraz już się zatrzymało. Nie chudnę, choć nic nie zmieniłam. I nie zamierzam zmieniać. Świetnie się czuję, kiedy sporo się ruszam - czuję się sprawna, ale też czuję się dobrze psychicznie. Mam dobry humor i dużo energii do życia. I takie żywienie chyba też mi służy, bo czuję się lekko. Tego też nie zmienię. Kalorii nie liczę, nie liczyłam ich w ogóle również wtedy, kiedy chudłam. A jednak się udało - 16 kg w 16 miesięcy (podobieństwo liczb przypadkowe). 

Żadna siła nie zmusi mnie do ważenia jedzenia i liczenia kalorii. 

A tu w miarę aktualne zdjęcie 😀