Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Muszę dużo żałować, bo żal dupkę ściska,,

Generalnie zacząć powinnam od suchych faktów. 70 kg na wadze. W 2 lata przytyłam 16 kg. Siedząca praca, dojazdy do pracy samochodem po przeprowadzce za miasto. Obżarstwo. Jedzenie zawładnęło moim życiem. Obżarstwo to choroba mojego umysłu. Zdaję sobie z tego sprawę więc to już mały krok do przodu. Mam typowe objawy żarłoka: jem dodatkowe porcje gdy nikt nie widzi, planuję odchudzanie od jutra, od poniedziałku, po urodzinach, po "czymśtam" więc przed tym dniem przez np. kilka dni żrę jeszcze więcej. I ciągle mam w głowie myśl, że gdy zacznę racjonalnie się odżywiać (bo nie chcę być na diecie tylko zmienić nawyki na zawsze) to moje życie będzie trudne, smutne i w ogóle gorsze. Błędne koło, bo teraz jest mi smutno z powodu nadwagi. Żałuję. Ważyłam 63 kg dwa lata temu, cudnie schudłam do 54 kg. Byłam laską jak marzenie po zaledwie 3 miesiącach ciężkiej pracy. I co? zmarnowałam to. Czy dam radę stawić czoła 15 kilogramom? Nie tylko o kilogramy chodzi. O zmianę sposobu myślenia o jedzeniu też...