Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A lato było....

Nie ma już żadnych złudzeń, przynajmniej tutaj w Trójmieście. Lato już było...Miałam cichą nadzieję, że jednak będzie złota słoneczna jesień jeszcze długo...W duszy wiedziałam niestety, że tak nie będzie. Pierwsze pełne lato, wiosna i zima w Gdańsku były wyjątkowo łaskawe dla mnie. W niedzielę minął rok mojego mieszkania w Gdańsku od śmierci Mamy. Ten rok był  wspaniały, słoneczny, ciepły, taki jaki można tylko sobie życzyć. Mimo żałoby w sercu, czułam jej opiekę i nie popadłam w smutny nastrój czy depresję. Czuję się tutaj wspaniale i Mama towarzyszy mi w wszystkich spacerach...Wiem, które miejsca podobały jej się i gdzie lubiłyśmy razem chodzić. Od tygodnia jestem z powrotem w Gdańsku, U SIEBIE. Ten tydzień w pogodzie był najbrzydszym chyba tygodniem w tym roku. Chodziłam tylko po okolicy, sklepy, poczta, bank i kościół. Nie pojechałam nigdzie autobusem czy tramwajem, nie byłam nad morzem a nawet i na starówce, która jest kilka kroków ode mnie. Mam pewne usprawiedliwienie, byłam zajęta porządkami po powrocie, uzupełnieniem zapasów w lodówce, praniem i organizacją od nowa szuflad, szafek i szaf po zakupie biblioteczki Billi i po zakończeniu sezonu letniego, w którym gościłam 14 osób..Lato było...Wraca okres normalności.

Pogoda za oknem przypomniała mi wycieczkę w góry z przed 2 lat. Plan był, wejść na szczyt Pradziada, na którym jest największa antena, właściwie wieża telewizyjna w Czechach, podziwianie widoków dalekich, odległych na kilkadziesiąt kilometrów

Powiadają,  jeżeli chcesz rozśmieszyć Pana Boga powiedz mu o swoich planach i tak było z tym Pradziadem. Była to wspaniała lekcja życia.

Zaczęło się dobrze, wschodziło słońce, dojazd był sprawny, grupa wyścigowa piechuro-hartów sprawnie wysadzona u podnóża góry, jeszcze przy czystym niebie a grupa 75+latków, zoperowanych stawów biodrowych i ja, najmłodsza sarenka wśród seniorów dowieziona została na przełęcz Owczarnia. Już  troszeczkę było szarawo, ale sklepik, kawka, zakup zgodnie z moją prywatną tradycją, map okolicy, która jest dziewicza dla mnie...

Wieża dumnie pokazywała się od godziny w oknie autobusu, nie wydawała się jakaś pilnie pożądająca fotografii. Gdy wyszłam po kawce, wieża zaczęła znikać w zastraszającym tempie w wacie chmur i zanim zdjęłam plecak, wyjęłam aparat fotograficzny, wyjęłam go z etui i odpaliłam, wieży nie było. Nie raz tak w życiu jest...Nawet nie wiesz, kiedy przegapiasz przez rutynę, chodzenie co dnia jak tramwaj na szynach, przez brak uwagi najważniejsze sprawy Twego Jedynego  Niepowtarzalnego Życia. Nie dostrzegasz Miłości, potrzeb bliskich, problemów dzieci, choroby czy starości.. Nie dostrzegasz kiedy tyjesz, tracisz  sprawność, kondycję...

Przypomniałam sobie te 13 km w deszczu, mgle, bez widoku, mimo wszystko szczęśliwych 13 km. Kiedy wykręcałam już z wody polar aby go ubrać zaraz na siebie, kiedy ubrałam suche skarpety i pozostawione w autobusie buty na zmianę, smak  gorącej herbaty z rumem, slalom autobusu na serpentynach największych po Alpach i błękit nieba nad słonecznym rżyskiem... Patrząc za okno wiem, że jutro też wzejdzie słońce i gdy tylko obudzimy się wszystko może się  jeszcze zdarzyć, i może będzie i morze....

Wierzcie mi, tam po prawej stronie gdzieś jest Wieża. Droga do wieży.

W połowie drogi w tak barowej pogodzie zasiedliśmy do baru...

A Ci co zagapili się w życiu, upamiętnieni zostali na tablicach pod dzwonem..

Myśleliśmy, że coś przeczekamy.... W życiu nic się nie przeczeka....Może być tylko gorzej. Z małego grzechu katastrofa, rozwód,rozpad rodziny, z małego strumienia rwąca rzeka, z ciasteczka co dnia po czasie 120kg Małgorzatko, zresztą też.

Góry bez widoku gór, drewniane pomosty, setki metrów wśród bagien, torfowisk, deszcz coraz solidniejszy i  grzmoty. Burza  grzmiała całą godzinę w kolo nas, liczyliśmy czas od blasku nieba do huku. Ścieżki w dół zamieniły się w rwące strumienie, tylko kije nas ratowały od ślizgu. Dlaczego tyle czasu siedzieliśmy w  schronisku???

Ale było też tuż pod nosem piękno...

I naraz za zakrętem z mgły wyłoniło się  wybawienie

Bezpieczeństwo, jeszcze tylko slalomy autobusem, wspaniały był ten Krupnik z naparstka...

Widzicie ten błękit nieba......"Zegarmistrz Światła Purpurowy gdy mi zabełta błękit w głowie, to będę zwarty i gotowy...."

Potem było już pięknie, coraz piękniej i tak aż do domu.

Jaki Morał z tego wynika? Kultura Wschodu ma rację, bez burzy nie ceni się słońca...Bez Tuszy Szczupłości...

To pole faluje tylko z  winy autobusu, proszę nie regulować odbiorników.