Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Grzech pospiechu i filozofia

Wczoraj mi wytknięto , że za dużo filozofuję.

Pewnie to i racja , ale ja tak mam , kiedy usiłuję się dogadać sama z sobą.

Te wszystkie argumenty na tak , mam w sobie , ale mam również olbrzymią wiar w to , że jesli ich nie wyartykułuję, obojetnie jak, werbalnie , na piśmie , no w każdym razie nie wywalę z siebie , to one właściwie pozostaną bez znaczenia. Nie zaistnieją.

Stad się bierze moje filozofowanie.

Wszytkie popełniamy mniej lub bardziej,  grzech przypisany rodzajowi ludzkiemu. Jest to grzech bezsensownego pospiechu.

No boprzecież wiele  z nas przeżyło efekt jojo . A wynikał on miedzy innymi i stąd , że chciałyśmy szybko osiągnąc efekt.

Szybko ..............szybko podjąc decyzję.

Mama zawsze mówiła , że szybko to trzeba pchły łapać.

Wiesienka powiedziała , że czasu coraz mniej . To prawda ,  ale ja należę do osób co muszą mieć czas na przekonanie samej siebie.

Pewnie  , że warunki pomagają w podjęciu decyzji ( hmmmmmmmmm) i moje nogi mówią mi , że powinnam włączyć dopalacze w mózgu , bo inaczej skonczę na wózku.

Jedno jest pewne , dla mnie to kwestia jeszcze paru dni . Może to śmieszne takie odwlekanie , ale ja czuje się jak bym miała skoczyć na głeboką wodę. i nie chcę utonąć.

No i jak już skoczę , to przynajmniej dla mnie nie ma odwrotu. Tak jak z papierosami. Długo się zbierałam , ale teraz już wiem że do palenia nie wrócę.

Mam zamiar potraktować to pozbywanie sie nadmiaru organizmu , jako podróż . Być może z przystankami , ale nawet te przystanki będę starała sie traktować jako miłe urozmaicenie.

Powoli , ale do przedu.

Bo ciągle jeszcze szarpię się i miotam , a zdawało by się , że to takie proste,
I dopiero dzisiaj przeczytany cytat  uzmysłowił mi bład , który popełniam.

Nie jest biednym ten, kto ma niewiele, ale ten, kto pożąda wiele

Nie da sie wszytkiego od razu. grzech pośpiechu, niecierpliwości , chcenia zbyt wiele od razu , daje znac o sobie.
Po prostu trzeba robić swoje i nie patrzeć jak to działa , , tylko iść do przodu.
 to podróż , którą każdy podąża w swoim tempie ,  wiem , że to podróż na całe życie .
I choć na początku bardzo wyboista jest droga, to już widzę , że każdy krok jest łatwiejszy a im bardziej uświadamiam sobie cel , tym jest mi wygodniej podróżować.

Do sposobu jedzenia już nie muszę sie namawiać . Rozumiem , ŚWIADOMIE podchodzę do jadłospisu i tych cholernych kalorii . w moim przypadku indeks glikemiczny też jest bardzo ważny , to wszystko musze brać pod uwagę.

A teraz jeszcze muszę się ŚWIADOMIE przekonać do ćwiczeń.

Wiem , że jak zacznę to już nie przestanę . Tylko muszę JA SAMA ZDECYDOWAĆ

I dlatego podpierając sie  ( zaś ucieczka) jak laską , teorią o grzechu nadmiernego pośpiechu , jeszcze sobie trochę pofilozofuję.

Kurde pogoda sie psuje