Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Życie jest najlepszym reżyserem .........czyli
moje wady pod lupą

Od 3 lat mój mąż wychodził z psami . Ja oszczędzałam nogi. Oczywiście , czasami zdarzało mi się wyjść od wielkiego hallo , ale to naprawdę rzadko. A jak jechałam na wakacje to pies, który był ze mna po prostu biegał luzem. Bo mój pittbul się rzuca na psy i wyprowadzanie to nie kwestia chodzenia tylko kwestia szarpnięcia,  kiedy Arni wystartuje , jak zauważy wcześniej niz ja, jakiegoś psa .

A tu proszę bardzo ,  życie po raz kolejny udawadnia ,że możemy dwa razy więcej niż nam się zdaje.

Mój Skarb leży od wtorku popołudnia z wypadniętym dyskiem . Synus wyszedł jeszcze wczoraj rano z psami i .......................pojechał do pracy. No,  a trudno by było wymagać , żeby dojeżdżał 3 razy dziennie 50 km w jedna stronę , tylko po to żeby wyjść z psami.

No i zmusiło mnie . w południe  raz , w wieczór drugi.  Tak mnie to ...................no brak określenia co sie ze mna działo . Że wieczorem ............po 23 walnęłam sobie 2 kotlety panierowane z Żółtego sera z zapieczonym lekko na wierzchu resztą jajka. Do tego 2 kromki chleba.

Z ciężkim żoładkiem i ciężkimi wyrzutami sumienia - poszłam spać.

Rano, odwaliłam numer mojemu Skarbowi  pt.

Jesteś hipochondrykiem , histerykiem , a wogóle to spróbuj w końcu się ruszać.

Mój Skarb , popatrzył  i zapytał , ................a co wkurza Cię wychodzenie z psami????????????

No skręciło mnie , zaczłam....mówiąc delikatnie...............owijać w bawełnę.

I żeby wyjśc na swoje,  rzuciłam na szalę swoje doświadczenie w walce z bólem. Szantaż ????

I samej mi się głupio zrobiło.

Bardzo głupio  , tym bardziej , że zobaczyłam jak przykro jest mojemu mężowi.

Pogubiłam się . Nie wiem czy to strach  i bezradnośc czy po prostu zwykły egoizm w którym trwam już lata całe.  Ano tak . Trwam i uprawiam szantaż emocjonalny , manuplacje bliskimi  i takie tam podobne .............

Poryczałam się , jak dotarło do mnie , jak wiele złych rzeczy robiłam , kierowana egoizmem.

Lata całe powiewam przed nosem moim bliskim , jak  sztandarem następującymi rzeczami :

- że sie poświęcam bo wytrwałam przy mężu alkoholiku - no , ale nie pije juz od kilkunastu lat i to przedewszystkim jego własna zasługa

-bo wytrzymałam z wredną teściową -- kurde , ale jej juz nie ma

- Bo daję radę z chodzeniem, mimo że lekarze mówią , że powinnam na wzżku ---- ale to na własne zyczenie sobie zafundowałam i żadna zasłucha ,że chodzę.

- bo jestem gruba i nie mogę schudnąć ................no to już przesada, mogę tylko opieram sie temu z całych sił. Nie chudnę bo mi się n ie chce troche wysilić

- itd itd. itd.

Wyłazi to ze mnie wszystki porami.

A jeszcze całe życie zabawiałam się w akcyjność.

A jak trzeba konsekwentnie i nudnie, to mnie aż podnosi. Rzucam w kat kupę zaczętych fajnych spraw .Często patrzę , jak ktoś inny korzysta z tego co ja zaczęłam i nie sfinalizowałam  Z czystego lenistwa i niechęci do systematycznego wysiłku

Nie wiem ,czy na palcach jednej ręki policzę rzeczy , które zaczęłam i skończyłam .........sama.

Ale i tak to wszystko co napisałam schodzi na drugi plan po tym jak weszłam na wagę i ..................znowu do góry. TAk się bujam między 145 a 146 kg przez te 4 dni.

I  miałam 2 wpadki. 

No dobra . Koniec z usprawiedliwianiem.

Zacznę od jutra znowu wszystko pisać co jem. I liczyc kalorie . No i cały ruch , czyli spalanie.

Bo te parę dni pokazały mi bardzo wyraźnie parę rzeczy i nie ma tu miejsca na spychanie w kąt.

po pierwsze - mam liczyć tylko na siebie i Skarba. Dzieci i rodzina , owszem pomogą , ale każdy ma swoje życie.

Po drugie - największą wartością jest zdrowie i sprawnośc fizyczna. Jak to jest , to dopiero wtedy inne wartości nabierają właściwego znaczenia.

Po trzecie - Moja najgorszą wadą jest mój egoizm. Jest to powód strachu , lenistwa , ranienia innych w ramach źle pojętej ochrony "własnych interesów" !!!!!

Nie prawda.

 Moją najgorszą wadą jest ciągłe usprawiedliwianie samej siebie