Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jest złe g dupa.

też myśle że beze mnie było by wszystkim lepiej. Ale to nie prawda. Rodzice nas kochają i zrobią dla nas wszystko! pamietaj ze nie walczysz dla nich tylko dla siebie. Trzymaj się i nie poddawaj ;*

zycie jest tylko jedno, i czy warto konczyc z nim dla jakiejs glupiej 'diety' porozmawiaj o tym z kims bliskim

Powinnaś porozmawiać z kimś bliskim. Dobrze by było porozmawiać z psychologiem. Nigdy nie miałam zaburzeń żywieniowych, ale zmagałam się kiedyś z innym problemem. Wizyty u psychologa, rozmowa, możliwość wygadania i świadomość, że druga osoba cię nie potępia, a stara zrozumieć bardzo pomagały.

nie wolno Ci się poddawać!!! pamiętaj!!! odrzuć na bok wyrzuty sumienia i walcz! jest o co - życie jest piękne!

Nie umiem patrzeć na to jak się niszczysz... boję się w sumie bym sama się nie zapędziła i nie doprowadziła do takiego stanu, moja wymarzona waga to 49, obecnie mam 80, to jeszcze duzo, ale.. am nadzieję, że kiedyś się bede umiałazatrzymać. buziaki :* i trzymaj się

woesz co nawet nie mysl tak ze jestes dla rodziny ciezarem oni nie wyobrazaja sobie zycia bez Ciebie. Jestes isch dzieckiem oni Cie wychowali tyle lat na to poswiecili i Cie kochaja. Pomysl czy Ty majac swoje dzieci chcialabys zeby ono myslało tak samo ze bedzie Ci lepiej jak go nie bedzie. To jest miłosc a ze jestes chora to musisz walczyc wlasnie dla nich rodzina nie chce Cie stracic chce zebys wyzdrowawiala i jeszcze dlugo zyla szczesliwa a oni mogli sie z tego cieszyc. Czy po to rodzice chowaja dzieci zeby odbieraly sobie zycie napewno nie po to i tego nie chca. Nie poddawaj sie i mysle ze jesli masz takie rozne mysli i wyrzuty to samej ciezko Ci bedzie sobie z tym radzic. Popros mame niech gdzies zapisze Cie do jakigos psychologa ja pamietam jak milalam problemy z zabuzeniami odzywiania ale chodzilo o bulimie nie dalabym sobie sama rady pow mamie i razem z nia pojechalam na wizyte u psychologa Nie bylo łatwo ale jak do tej pory to cholerstwo mi minelo. Pomysl to dla Twojego dobra i dpbra rodziny bo oni to cholernie przezywaja. Wiem jak bylo w mojej rodzinie . TRZYMAJ SIE

jak byłam w bardzo złym stanie, myślałam podobnie, że gdyby mnie nie było byliby szczęśliwi, że jestem problemem i niepotrzebna. A jest to bzdura, oni nas kochają, i pomimo tego, że widzą, jak dokonujemy autodestrukcji, nadal są przy nas, i czekają, aż same zrozumiemy, zaczniemy prosić o pomoc. A oni wtedy będą! nie jesteś żałosna ani głupia! przemawia w Tobie choroba. a czy brałaś udział ze swoją rodziną w terapii rodzinnej? kiedyś czytałam, że to ważne dla osób młodszych, którzy przebywają z rodzicami w jednym środowisku

Natręctwa sama to przeżywam i myślę czasem,że mojej mamie byłoby lżej beze mnie...ale przecież to nie prawda wiesz też o tym... to jest nasza taka psychika, tylko, że ja póki co nie mam natręctw związanych z jedzeniem,tylko z bakteriami, higieną itd... masakra... ciężko się z tym żyje :(

Jak to mówi Phelps "Jak nie mam nastroju na trening to zmieniam nastrój":)

nie mów tak. Powinnaś właśnie porozmawiać z psychologiem

a chodzisz do psychologa? może takie rozmowy by Ci pomogły? :)

myśle że terapia byłaby w twoim przypadku bardzo pomocna, bo widac jak sie męczysz i samej będzie ci bardzo cięzko z tego wyjsc, pozdrawiam

:* Kochana nie poddawaj sie,musisz walczyc z tymi myslami,przeciez wszystko przed Toba,anoreksja nie moze Ci tego zabrac:*