Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
SEPARACJA?

W tym tygodniu podjełam decyzję o podjęciu separacji z mężem. Już dość. Oczywiście ostatnie wydarzenia przyspieszyły moją decyzję, ale tak naprawdę składa się ona z bardzo wielu czynników. Przedewszystkim najkrócej powiedziawszy brak szacunku, ciągle awantury (gdzie później od syna słyszę że on nie chce mieszkać w takim domu i się wyprowadzi bo już nie wytrzyma zachowania ojca), zero pomocy i wsparcia. Jedyne co do tej pory robił w domu to zmywał gary i wyrzucał śmieci. Poradzę sobie i  bez tego. Poza tymi dwiema czynościami nie skalał się żadną pracą. NIe umie obsługiwać pralki, odkurzacza, nigdy nie mył zlewu ani kuchenki tym bardziej ubikacji ani podłogi. Nie pomagał w remontach w domu, w żadnym malowaniu. Bywały czasy że on leżał na łóżku a ja go przesuwałam z łóżkiem na środek pokoju aby mieć dojście do ściany aby ją pomalować. Jak każę dzieciom by mi pomogły to słyszę zostaw dzieciaka w spokoju, sama zapierdalaj. Jest wybuchowy, bywa agresywny choć nigdy mnie nie pobił . Obwinia mnie za swoje zachowanie, że to niby moja wina że on się tak zachowuje.  Do tego kompletny brak odpowiedzialności i życie tak jak mu wygodniej. Zero albo minimalne zaangażowanie nawet w sprawy dotyczące dzieci (przykład w lipcu mamy wizutę u lekarza, prosiłam aby poszedł ze mną, bo ciężko jest ogarnąć dwójkę dzieciaków jak wizyta trwa około godziny czasu, jak jest jedno w gabinecie to ok ale jak oboje to lekarka nie może się skupić ani ja nie do końca wszystko słyszę co mi lekarz ma do przekazania, oczywiście akurat w tym dniu pracuje tylko jak jedzie na rekonstrukcje albo jemu jest potrzebne to zawsze załatwi sobie wolne nawet jeśli jest to kilks dni pod rząd, inny przykład psycholog, ja chodzę z córką do psychologa na 18 w każdy poniedziałek, w wakacje przez jeden miesiąc psycholog jest zmuszony zmienić godziny przyjęć i tylko do 15 pracuje, ja nie jestem w stanie zwolnić się w kazdy poniedziałek z pracy, a on nie wyraża chęci pracy z córką u psychologa, więc jest tak że przez miesiąć dziecko jest bez psychologa, bo tatuś jest niechętny) Takie przykłady mogę mnożyć na pęczki, np. ostatnie kilkanaście zł w porfelu a on mi mówi ż emam mu kupić papierosy, ja mu na to że jak kupie mu papierosy to nie będę miała co jejść na to on robi dziką awanturę na ulicy i rozrzuca śmieci które niósł do śmietnika, że ja mu tych fajek nie chcę kupić. Kupuję fajki i nie mam co jejść, na szczęście w pracy miał ktoś pożyczyć. A zachowania które mi podnoszą ciśnienie jak to: stimy w trójkę na przystanku: ja, on i syn no i pies, chłopaki mocno dyskutują, są rozemocjonowani. Wszyscy na przystanku na nas patrzą. Ja zwracam uwagę- chłopaki pół tonu ciszej bo wszyscy ludzie patrzą się na nas na to on wybucha krzykiem widzisz tu jakiś ludzi bo ja nie widzę przecież to nie są ludzie tylko jakiś pleps, chołota. To nie są pojedyncze sytuacje, żyję w ciągłyn napięciu przed tym co się wydarzy. Boję się że po tej mojej decyzji może dojść do rękoczynów, boję się o siebie. Może mi coś zrobić ? Ale decyzji już nie cofnę, występuję o separację, narazie nie rozwód separację. Jak się ogarnie i będzie mnie normalnie traktował z szacunkiem i będzie mi pomaagał a nie liczył na mnie i będzie odpowiedzialny no i przedewszystkim nie będzie pił to ja nie widzę przeciwskazań do jego powrotu, ale nie wcześniej jak na Boże Narodzenie.