Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Od poniedziałku keto :)

Piątek - weekend się zaczął - podobno, TEORETYCZNIE! Rano w pracy gadka, że sobota wolna! Jupi! - pomyślałam. Pierwsza wolna sobota od pracy od września. Nie minęła dobrze godzina, kiedy dochodzi do mnie wiadomość, że w MAGICZNĄ sobotę idziemy jednak do roboty. Myślałam, że mnie szlag trafi. I znowu kolejna gra aktorska, że wszystko jest ok, choć w rzeczywistości jest inaczej. Ale nie dam po sobie poznać, że w środku się gotuję. Cóż... życie. Odkąd jestem za granicą, niby człowiek się już przyzwyczaił.. ale powoli cierpliwość kończy się do tego, że tutaj nie ma życia prywatnego poza robotą. Człowiek żyje tylko pracą, Teraz zimą szczególnie to widać - rano kiedy jadę do pracy CIEMNO, wracam godzina 17:00 CIEMNO.. no masakra. Do tego dochodzą jeszcze fałszywi ludzie w pracy. Wszyscy znajomi, przyjaciele, rodzina są w Polsce. Każde święto, dzień wolny od pracy, wypad, wycieczka znajomych w góry, pójście na piwo do baru doprowadza się do szału, gdy patrzysz na fotki dodane przez ludzi na portalach społecznościowych, którzy są szczęśliwi. A ja kiszę się jak ogórek kiszony w słoiku za granicą, życie i czas przelatuje mi przez palce. Boję się powrotu do Polski, narzekam, co będzie tam czeka... a tutaj chociaż mam zagwarantowaną pracę.. Ale szczerze czy pieniądze są tego warte? Nikt nie wie, kiedy pójdzie do piachu i ile komu zostało do końca dni życia. Dopadła mnie dziś chandra, mam ochotę je*nąć tym wszystkim i wyjechać w Bieszczady. 

____

Ok, post miał być o diecie keto, ale przestałam mieć wenę w chwili pisania... jutro dokończę i powoli muszę mykać spać, aby wstać do tej pieprzonej roboty.... WRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR