Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moda na bycie fit + (znowu moje) zdjęcia

Ja wiem, że ten tytuł zajeżdża sztampą, że każdy rozwodzi się teraz właśnie o tym. Ale inaczej nie da się nazwać tego zjawiska. Bo to nie jest moda na sport. Ani na zdrowe odżywianie. To moda na pogoń za sylwetką, której nie da się osiągnąć bez uszczerbku na zdrowiu, moda na publikowanie w mediach społecznościowych przez nastolatki zdjęć nagiego tyłka pod przykrywką inspirowania do walki o lepszą siebie. Normalnie olałabym ten temat, ale dotknął mnie ostatnio bezpośrednio. 

Idąc na trening mijałam robotników pracujących na rusztowaniu przy sąsiednim bloku. Z daleka zauważyli laskę w sportowych ciuchach i zareagowali jak typowi robotnicy na rusztowaniu - krzycząc niewybredne komplementy. Mijając ich podeszłam bliżej i krzyczeli dalej, ale już nie komplementy, tylko: O ja pierdo**, toż to Oświęcim, dupy nie ma, ta co poprzednio szła to była laska, a to jakaś decha! 

Bo każda dziewczyna ćwicząca na siłowni musi mieć kuper gabarytów szafy gdańskiej. Jestem przedumna i cieszę się z tego, że odkąd się odchudzam, ilość mięśni w moim ciele nie spadła, ale nawet wzrosła o zaskakujące dwa kilo. Każdemu, kto dziwi się, że nie jestem człowiekiem-chmurą i nie mam ciała zawodniczek bikini fitness ćwicząc siłowo z dużą częstotliwością i na stosunkowo dużych ciężarach, tłumaczę, że przecież schudłam prawie czterdzieści kilo i to cud, że nie składam się z samych kości i obwisłej skóry, a mięśnie nie urosną na deficycie kalorycznym ani tłuszcz się w nie nie zamieni, ale jest to, cholercia, męczące. 

Bo ludzie się już nabrali na rzeczywistość kreowaną na Instagramie. Na motywacyjne teksty w stylu: Mogłem zostać prawnikiem i biegać jak król z aktówką po mordorze, ale wybrałem cięższą drogę - ćwiczę na siłce. Powiązali sobie ćwiczenie i jedzenie ze sposobem na życie, w którym liczą się tylko skrajności. Bo nie można ćwiczyć nie mając tematycznego instagrama z gołym dupalem na co drugim zdjęciu. Nie można interesować się zdrowym jedzeniem bez kursów dietetycznych u najpopularniejszych internetowych szarlatanów zdzierających kasę z dziewczątek które za hobby uznały sobie robienie placków z jajka, mąki kokosowej i banana i fotografowanie ich z miliona perspektyw przed zjedzeniem. Nie można przyznać, że czasem się nie chce iść na trening, ale idziesz, bo lubisz sport albo zależy ci na zdrowiu, bo to przecież godzinka pocenia się, po której wracasz do codziennych czynności i do swojego życia, rodziny, przyjaciół, książek i filmów, zakupów, obijania się, szkoły i pracy, co to to nie! Trzeba nabazgrolić perorę o tym, jaką to walkę z samą sobą stoczyłam, jak wygrałam bój o lepszą siebie nie odpuszczając ostatniego powtórzenia, jaki sens życia odnajduję w machaniu hantelkami. 

 To wszystko biznes i pranie mózgu. Nowa nisza na rynku wypełnia się i znajduje odbiorców zaskakująco szybko, moda na fit styl ŻYCIA dopada już dziewczynki z podstawówki. Fitnesski prowadzą podwójne życie i prędzej czy później większość wychodzi z deklaracją: mam zaburzenia odżywiania/postrzegania swojego ciała. A ja nie chciałabym być kompletnie kojarzona z tymi herezjami.

I dlatego dziś po porannym cardio nastrzelałam sobie jak durna fotek w lusterku w szatni.