Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
O męskim punkcie widzenia.

  Wczoraj się zważyłam w ciuchach - 66,5 - przeraziłam się, ale potem już było normalnie. Zjadłam wczoraj kebsa tak około 21 i ten tydzień był ogólnie jedną wielką porażką, ale nie poddaję się z tego powodu, bo dążę do swojego celu bez większych presji.
  W każdym razie wczoraj również pojechaliśmy do znajomych, wszyscy byli pijani oprócz P (bo prowadził) i mnie (postanowienie adwentowe), więc zaczęliśmy sobie przeglądać we dwoje stosy cosmo, które znaleźliśmy. Szczerze powiedziawszy za każdym razem kiedy pokazywałam P jakąś dziewczynę to była dla niego za chuda, a dla mnie idealna. Nie lubi widocznych mięśni u dziewczyn, ja też niezbyt je lubię, ale mamy zupełnie inne poglądy na temat kobiecej figury.
  Zauważyłam to już wcześniej i nie tylko donośnie mojego chłopaka. Zawsze jak "dołowałyśmy" się z przyjaciółką to oglądałyśmy zdjęcia dziewczyn, które są naprawdę chude i mają idealne figury, jednak w tych figurach jest raczej słabo zarysowana talia, biodra są jakby płaskie, ale ładne bo chude. Natomiast to co podoba się nam nie zawsze podoba się facetom. Wiem, że wielu chłopaków woli dziewczynę, która ma kilka nadprogramowych kilogramów, ale ma kształt (usłyszane osobiście). Dlatego przekonuję się coraz bardziej, że jeśli chłopak mówi dziewczynie, że jej ciało jest dla niego idealne, to tak jest w rzeczywistości.
  Wiem, że robię to dla siebie. Żeby zamknąć usta tym, którzy we mnie nie wierzyli, żeby odpłacić się zawistnym sukom (naprawdę dobra motywacja), ale w podświadomości cały czas mam to, że dla P jestem idealna i będzie mnie kochał właśnie taką jaką jestem, a nie kiedy będę miała idealne wymiary. Bo dla mnie idealne wymiary, dla niego są szkieletorem.

A tak ogólnie to wybieram się dzisiaj do fryzjera. Potrzebuję dużej zmiany, ale nie wiem czy coś mi do 14 wpadnie do głowy ; )