Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwszy dzień z cateringiem dietetycznym

Witam serdecznie na początku drugiego tygodnia naszych zmagań ze zbędnymi kilogramami! :) Czy dzisiaj macie taki sam zapał jak 1 stycznia? Bo ja mam i oby tak do szczęśliwego sukcesu :)

Uprzejmie donoszę, że w dniu dzisiejszym jestem po pierwszym dniu cateringu dietetycznego. Moje menu prezentowało się następująco:

śniadanie: jogurt naturalny z musem jabłkowym i domową granolą
II śniadanie: sałatka z czerwonej kapusty, komosy ryżowej i sera bałkańskiego
obiad: marynowana w imbirze pierś indyka na plastrach cukinii, brązowy ryż, surówka z marchewki i ananasa
podwieczorek: cytrusy z rodzynkami
kolacja: tajska zupa pomidorowa z mleczkiem kokosowym i cieciorką

Moje pierwsze odczucie - mało. Mało. MAŁO. BARDZO MAŁO. O ile trzy główne posiłki przypominały wielkością dania oferowane w restauracjach na wynos, to przekąski były faktycznie przekąskami. Przyznam szczerze, że zastanawiałam się, czy aby na pewno cokolwiek poczuję podczas ich spożywania...

W trakcie dnia najadałam się posiłkami (śniadanie ledwo zjadłam), jednak ich objętość jakby była wycyrklowana na nasycenie żołądka na 3 godziny. Każda minuta ponad harmonogram była męczarnią. Ba, obiad zjadłam po 2,5 godzinach od II śniadania. 

Podwieczorek to była masakra - nie dość ilość tragiczna (dwie cząstki pomarańczy, jedna cząstka grejfruta i garść rodzinek), to podanie było takie, że do pojemnika wrzucono tak jak ukrojono te cząstki wraz ze skórkami, a do tego rzucono samopas garść rodzynek. Ta się nie robi.

Na kolację czekałam jak na objawienie. Po 2 godzinach od podwieczorku było mi zimno, było mi słabo i byłam bardzo rozdrażniona. W efekcie, do przepysznej, rozgrzewającej tajskiej pomidorowej dołożyłam sobie resztkę ziemniaków z wczorajszego obiadu. Nie żałuję tej decyzji. Dzięki temu posiłkowi wróciła mi energia, dobry humor i zdecydowałam się zafundować sobie planową dawkę ćwiczeń, pomimo wcześniejszego niechcemisizmu i braku energii.

Mam nadzieję, że opisane wyżej przypadłości miną, gdy organizm przestawi się na właściwe tory. Uważam, że osobom, które dużo jadł dużo ciężej jest przestawić się na systematyczne, małe ilościowo jedzenie niż osobom, które w ciągu dnia nie jadały do wieczora a teraz musiałby wpychać w siebie śniadania. Jednak nigdy nie byłam po drugiej stronie barykady, więc moje rozważania w tym temacie są czysto teoretyczne :)

Mam nadzieję, że u Was też kolejny dzień pełen sukcesów :)

Powodzenia jutro :*