Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Stąpamy po kruchym lodzie..niestety.

ja na szczęście mam bzika na punkcie zdrowego stylu zycia i mi to chyba nie grozi ale to tez jest pewien rodzaj obsesji :) pozdrawiam

Dziękuję za fajny wpis i cytaty.... To chyba mnie nie dotyczy. W zadnym punkcie. Trzy lata temu schudłam 28 kg/na polecenie i prośbę lekarza!/ w pół roku i od tego czasu waga buja się w granicach plus minus....5-6 kg. Nie mam fobii na punkcie jedzenia ani odchudzania. Podczas terapi i przy wsparciu swoich koleżanek blogowiczek ....nauczyłam się zdrowego komponowania i .....konsumowania posiłkow. Nigdy nie liczyłam kalorii ani codziennie nie odczytywałam danych z wagi. Nie stosowałam żadnych diet-cud. Moim mottem było; mniej jeść i się ruszać. Do dziś pozostał mi nawyk ......się ruszania. Bo daje mi poczucie dobrze spędzonego czasu oraz dobrą energię. Ostatnio się zapuściłam/byłam hospitalizowana/ i muszę do tego wrócić....Ważę się raz na miesiąc. Miłego dnia Mieciu. Weekend poświęciłam .....dla Twojego pamiętnika.....Dziękuję za cudowną lekturę.

Miałam do czynienia z osobami chorymi na anoreksję.Przez tą chorobę straciłam przyjaciółkę.Miałą mi za złe,że powiedziałam o jej chorobie jej siostrze(tak,tak,ani siostra ani rodzice niczego wcześniej nie zauważyli)i musiałą podjąć leczenie.Mimo,że po terapii,powiedziała mi,że rozumie i zrobiłaby to samo,to naszych relacji nie dało się już odbudować.Druga osoba,to moja ciotka,która zachorowała jako dorosła osoba.Ja sama byłam niegdyś bliska przekroczenia tej cienkiej granicy pomiędzy odchudzaniem a chorobą...

Dziękuję. Muszę powiedzieć, że jeszcze nie tak dawno oglądałam z podziwem Twój pasek i wydawało mi się, że nie mam szans, żeby Ciebie dogonić. Tak to już jest, że się bujamy z tą wagą w zależności od nastroju, zapału, pogody i nie wiem czego jeszcze. Pozdrawiam.

Ja niestety też muszę się podpisać pod drugim punktem,może gdy osiągnę cel uczepię się pierwszego?Pozdrawiam Mieciu!!!

Tak bardzo bronię się od obrazu anorektyczki, ale niestety na punkcie jedzenia mam fioła. Znam na pamięć wartości kaloryczne, zawartość białka, błonnika etc. Na talerzu nie mam kanapki tylko właśnie te kalorie, błonniki i białka. I nawet to zdanie o sexie się zgadza. Kiedyś goniłam swoich facetów, teraz na myśl o sexie dostaję gęsiej skóry. Kiedy zapytasz mnie czego najbardziej chciałabym od mężczyzny, odpowiedziałabym Ci: "żeby przygotował mi obiad". Raz chudnę, raz tyję, ale moja życie jest faktycznie pokopane przez tę obsesję jedzenia. Konieczność zjedzenia obiadu z kontrahentem w restauracji wywołuje we mnie panikę. Ba, ja nawet jeszcze sylwestra nie zaplanowałam, bo nie chcę iść gdzieś, gdzie podane będą taaaaakie góry jedzenia, nie chcę za nie płacić skoro zjem tylko banana i dwie kromki chleba, a nade wszystko boję się, że rzucę się na to jedzenie i zjem za dużo... Przeraża mnie to...

czy zauważyłaś, co Lucka wyprawia??!!!

Myślę,że większość z nas podpisuje się pod drugą pozycją.

Ciągle za mało jest profilaktyki w szkołach. Potem dziewczęta się gubią w świecie mody, reklam i nagonki.

taaak..Przegięcie w każdą stronę (wszystkiego ) grozi jakąś chorobą fizyczną albo psychiczną. Albo juz jest chorobą...Fakt, że np. ja to też mam coś nie tak pod deklem z tym odchudzaniem... Jak sięgam pamięcią wstecz ZAWSZE uważałam, że jestem gruba. Jak miałam 16 lat i ważyłam 60 kilo też.. Ktoś mi musiał namieszać we łbie i chyba nawet wiem kto... A fakt.. Ja to też czasami chciałabym po prostu jeść to na co mam ochotę, bez wyrzutów sumienia, bez myślenia, że to takie niezdrowe, i bez obawy, że zaraz będę miała 10 kilo więcej. W głowie. Jednak w głowie sie wszystko zaczyna. trzymaj się!!pa

to jednak nie ja ! i dobrze

Nie czuję się nijak zagrożona (czytałam wcześniej ten artykuł), niemniej jest coś takiego, jak obsesyjne myślenie o jedzeniu: wolno mi, nie wolno, wyrzuty sumienia, gdy zjadło się zakazany owoc. To NIE jest normalne i coś by trzeba z TYM zrobić. No ale po nowym roku, bo teraz nie mam czasu... myśleć.

Czytałam ten artykuł i mam takie sme przemyslenia.. I przyznam,ze troche mi ciązy ta niewola psychiczna...Na razie tlumacze sobe to tym,że jestem na urlopie wychowawczym a jak pójde do pracy bedzie mniej czasu na myslenie o jedzeniu...zostały 2 lata... Wyschne na wiór do tego czasu... albo bede sie bujac "wte i wewte". Zima szczególnie nie słuzy zdrowiu psychicznemu bo ruchu mam mniej, wychodze z domu rzadziej...oj tam nie bede Cie zadreczac..:) buziaki imbirowo-cytrynowe: )

ach, ja to ćwiczę dlatego, ze kocham sportowy ruch !!! bez niego to wsztstko się robi do doopy . .. .wynik na wadze? przeciez ćwiczenia nie powodują odchudzania!!! ćwiczenia modelują ciało , , a za chudnięcie odpowiedzialna jest pełna lub pusta miska

ze wszyscy ludzie, ktorzy doszli do etapu odchudzania, kiedy stwierdzili, ze ich dotychczasowe nawyki doprowadzily do problemu (zwiazanego z waga, zdrowiem, kondycja), predzej, czy pozniej znajduja u siebie objawy obsesji zwiazanej z jedzeniem. Bo sam proces dietowania narzuca nam ciagla koncentracje nad jedzeniem: co jesc, czego nie jesc, kiedy jesc, ile jesc, co jak mi sie jesc chce tu i teraz, caly czas... No chcac, nie chcac, mysli sie wowczas non stop o zarciu. Zrobilam sobie ostatnio test psychologiczny online majacy na celu okreslenia, czy moj stosunek do jedzenia jest niezdrowy i czy moze prowadzic do zaburzen psychicznych typu anoreksja, bulimia. Napisalo mi, ze jestem w grupie najwyzszego ryzyka i natychmiast powinnam poszukac pomocy specjalisty. Zabawne bylo to, ze pomimo iz nie mam objawow bulimii, to okreslilo mnie typem bulimicznym chyba tylko na podstawie mojej nadwagi. Ale faktem jest, ze obsesja dotyczaca zarcia dotyczy chyba wiekszosc osob tu obecnych, wystarczy poczytac - sam fakt istnienia portalu wspierajacego odchudzanie. Madre artykuly umieszczasz, Mieciu.Zawsze jest o czym podumac po wizycie u Ciebie. Pozdrawiam. P.S. A dzis bede gotowac kapuste z grzybami na swieta, zeby sie ladnie przegryzla.

Slodka jestes!Mysle ze anoreksja to zlozony problem...I mnie takowa nie grozi...Po 1 nie skupiam sie i jem,po2 patrze jak uniknac wysilku a mimo to spalic.Co ja tu robie na tej Vitalii hehe?Nic-przesylam waniliowe pozdrowionka!

No właśnie - najważniejsze to znaleźć złoty środek - otyłość jest zła ale obsesyjne liczenie kalorii i ciągłe myślenie o jedzeniu wcale lepsze nie są. Chciałabym kiedyś osiągnąć taki stan, abym ważyła się raz w miesiącu i stwierdzała "O! Ślicznie - waga ta sama" :-) Żadnych skoków i spadków wagi... :-)

no tak my jesteśmy uzależnione od odchudzania albo bycia na diecie ;)

rany boskie tez tak mam !!! jak ten anorektyk ;/ i może tu jest właśnie problem ?