Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
SD - dzień 54 - źle się dzieje...

Zgodnie z wczorajszym postanowieniem - czas na "spowiedź"

Wczoraj nie trzymałam się do końca diety. Zjadłam pączka, dojadłam migdałami (chociaż nie takie garście jak ostatnio), wypiłam dodatkową kawę... 
Dzisiaj.. dzisiaj moja motywacja i walka to jakaś fala... Rano wstałam z przeświadczeniem, że czas się pozbierać do kupy, w końcu kilogramy same nie spadną.
Później ciągle coś za mną chodziło, więc zrobiłam sobie porządną kawę cappucino, powyjadałam suszone owoce z musli...
Po tym stwierdziłam, że nie może tak być... Obiad zjadłam zgodnie z dietą, myślałam, że już będzie dobrze...
A później mnie zmęczenie wzięło, synek marudzi od wczoraj, chyba kolejne zęby idą i jestem wykończona. Dodatkowo i u mnie nie wiadomo co ze zdrowiem i u synka jakiś szmer nad serduszkiem wykryli (niby mówią, żeby się nie martwić, bo wiele dzieci tak ma, ale jeszcze czekamy na kardiologa)... I szlag trafił dietę... Męża idącego do sklepu poprosiłam o coś słodkiego. Kolacja też była niedietetyczna. Czuję, że znów idzie w tym kierunku, gdzie wszystko rzucę i oleję. 

Łapie mnie jakiś dół. W zeszłym roku o tej porze jeszcze byłam w szpitalu po porodzie. Synek urodził się z zapaleniem płuc, był w inkubatorze 1,5 doby. Później było bieganie po lekarzach, żeby sprawdzić czy wszystko ok. Na szczęście się prawidłowo rozwija, wiec odetchnęliśmy z ulgą. A teraz - rok później, znów nam się zaczynają wycieczki. Bo to szmer w serduszku, bo odchyły jakieś w morfologii - niby niewielkie, nie ma się co denerwować, ale jednak skierowanie do specjalisty wypisane, żeby skontrolować. Każdego dnia modlę się, żeby z moim maludasem było wszystko w porządku, bo kocham go ponad życie. I tu zakończę chyba dzisiejszy wpis, bo widzę, że jeszcze chwila i się za bardzo uzewnętrznię i napiszę tu o rzeczach, o których nigdy nikomu nie mówiłam.
Mam nadzieję, że jutro obudzę się w lepszym nastroju, bo widzę, że dzisiaj mnie bierze na jakieś poważne, egzystencjalne przemyślenia.