Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Byłam gruba i schudłam 24 kg

Tytuł mówi wszystko. 

Zaczęłam odchudzać się 4 m-ce temu, bo już miałam dosyć wrzynających się w tyłek majtek, poprzecieranych jeansów po wewnętrznej stronie ud, spoconej wiecznie twarzy, oraz pękania szwów  przy próbie zawiązania butów. 

Pewnego dnia, po prostu, w tej kulminacji wkurzenia, nagle zrobiłam jeden mały krok ku zmianie i na kolację zamiast zjeść stado bułek zjadłam serek wiejski z rzodkiewką. 

Zmotywowana, planowałam posiłki, układałam sobie menu, zrezygnowałam ze słodyczy (choć zdarzyło się ze dwa razy kawałek snickersa, ale z umiarem) zaczęłam ćwiczyć codziennie lub co 2 dzień no i po prostu miałam zawsze gdy mi się odechciewało, przed oczami swój cel, widziałam siebie: lato i ja ubrana w krótką, zwiewną spódniczkę w kwiaty, białą bluzeczkę, delikatne sandały i zero baldachimów zakrywających sadło i rozlewające się boki. 

Czasami mi się naprawdę nie chciało, pamiętam jak ćwiczyłam na rowerku stacjonarnym, 30 minut miało być, a ja w 20 minucie już padałam na ryj, ale to wewnętrzne COŚ mówiło mi: dajesz ! dajesz !!!!! zdechnij a jedziesz dalej !!! No i jechałam i tak za każdym razem aż do tej pory, kiedy to treningi stały się moją wielka pasją i przyjemnością. 

Już dobrze się czuję ze sobą, ale chciałabym jeszcze z 5 kg zrzucić, więc cel jest prawie osiągnięty, ale teraz jest już mi łatwo. 

To cała filozofia, zero cudów, tylko praca i determinacja i każdemu może się udać, tylko trzeba zrobić jakiś pierwszy krok, który jest najtrudniejszy, trzeba też mieć jakąś wizję i marzenie schudnięcia. 

Jak będę miała chwilę, wrzucę fotki przed i po, może też jakąś fotorelację z menu.