Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaśnij wreszcie...

Straszny problem się zrobił. Tak ładnie mi dzieciak zasypiał, wystarczyło dać smoczek, położyć kocyk koło policzka i sam zasypiał. A od 3 tygodni jakby sam diabeł w niego wstąpił. Odkładam do łóżeczka wieczorem, tak jak zawsze, a tu obracanie się na brzuch, walka z moskitierą (chyba wywalę w kosmos to cholerstwo, chociaż tak ładnie wygląda), stękanie, jęki, aż w końcu ryk niemiłosierny. Szarpie te ochraniacze boczne, jak szalony, a jak je zdjęłam to walił główką o szczebelki. 

Wszelkie próby usypiania go przez zostawianie, wychodzenie z pokoju i wracanie po 3, potem 5 i 7 minutach nie zdały rezultatu. Na chwilę leży spokojnie a potem zaczyna wyć. Nawet na bujany na rękach nie może zasnąć bo się pręży i wyrywa. Smoczek nagle mu zbrzydnął i próba włożenia go do buzi, jeszcze bardziej nasila ryk.

Próbowałam już wszystkiego, zawijania ciasno, otulania, szumu, siedzenia przy łóżeczku w milczeniu. 

Jedyny sposób na niego to wożenie w wózku po pokoju. Wieczorem przekładam do śpiącego do łóżeczka, a w dzień zostawiam w wózku. Tak bardzo chciałam uniknąć usypiania go w ruchu, ale niestety poddałam się bo codziennie przechodziłam takie piekło, że nie miałam na nic siły. Boję się co będzie dalej, jak będzie większy i wyrośnie z wózka.

Dobija mnie fakt, że nie potrafię własnego dziecka położyć normalnie spać. Od samego początku na spacerach, nie ujechałam nawet 100 metrów a on już spał, i tak całą drogę. W samochodzie to samo, ledwo przekręciłam kluczyk w stacyjce, patrzę, a on ma zamknięte oczy. Może ten typ tak ma.