Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Tojotka

Doktorka odesłała mnie dzisiaj z kwitkiem. Wyniki są kiepskie. Leukocyty leżą na podłodze i kwiczą. Do tego wątroba się ciut buntuje, a hemoglobina też taka se. Immunoterapia odroczona.

Dostałam leki oraz wytyczne i za tydzień mam nadzieję, że zatankuję co mi się należy. 

Bez paniki.

A.

...serce, Kamienne góry.

Spacer: Boguszów Gorce - Dzikowiec Wielki i z powrotem. Kolejna górska dyszka w nogach 🥰

Chciałam obwąchać tę nową wieżę widokową, co ją szumnie otwierali w ostatni weekend. Ja się na takie imprezy nie pcham bo w górach szukam ciszy i wytchnienia i od tłumów stronię. Dlatego wzięłam w tyrce wolny czwartek i fruuu w puste przestrzenie. Chciałam też skorzystać z ostatnich dni śnieżnej aury.

Nastawiłam się naprawdę pozytywnie bo u nas na Dolnym Śląsku górskie wieże widokowe stawia się masowo i ja bardzo lubię z nich korzystać. Ale tu odczucia mam mocno mieszane.
Niby fajnie. Ale szczerze? Szczerze, ni chu chu nie jest fajnie.
Będę pewnie w mniejszości, ale fanką "dzikiego kebaba" nie zostałam. Wieża jest wysoka i okazała, co wymusza pewną elastyczność konstrukcji. Co nie sprzyja komfortowi użytkowania. Dziś tylko lekko wiało, a wieżą bujało solidnie. Im wyżej, tym mocniej. Na poziomie rozsądku wiem, że nadal jest to bezpieczne, ale błędnika nie oszukasz. A ja jestem wrażliwa. Żołądek powędrował mi do gardła... Zrezygnowałam z wyjścia na najwyższy taras bo dużo przed szczytem straciłam całą przyjemność z przebywania na wieży. Gibało zbyt mocno jak na moje nerwy. I nie byłam jedyną osobą, która zawróciła. A ludzi dziś było naprawdę niewielu.
Na pocieszenie poczłapałam na starą i dobrą pierwszą wieżę, która jest tuż obok. Zjadłam tam śniadanie bo na polanie pod nową zapomniano ustawić choćby jedną ławeczkę. Nie ma gdzie usiąść na moment. No cóż... Lepsze jest wrogiem dobrego? W tym przypadku niestety tak.
Ale Góry Kamienne piękne i ciche, jak zawsze. Serdecznie polecam 🥰 Wieżę sprawdźcie, może Wam się spodoba. Ja dam jej jeszcze szansę i wrócę tam wiosną z nadzieją na bezwietrzną pogodę 😉

Z zielonego szlaku, którym szłam pięknie widać zazwyczaj Karkonosze, z Królową przede wszystkim. Z tej nowej wieży jeszcze piękniej. Ale dziś, mimo ładnej pogody, przejrzystość powietrza była bardzo niska i ledwo Trójgarb się pokazał, a Karkonosze tylko przez chwilę i bardzo niewyraźnie. Ślęży nie zobaczyłam wcale. To kolejny powód by wkrótce w to miejsce wrócić. I wrócę bo świerkowy las porastający Masyw Dzikowca i Lesistej Wielkiej jest obłędnie magiczny. No, ale to za jakiś czas. Kolejny wypad już zaplanowany, ale o tym nie teraz.

Jakoś to będzie! Pięknie będzie!

A jutro jadę na ONKO, trzymacie kciuki.

A.

Aa, i obejrzyjcie proszę Moje śniadanie

I dopadło mnie ciepłolubstwo. Wychodzić z domu bardzo mi ciężko. Zmuszam się do absolutnego minimum, i źle mi z tym. Wiosnę chcę bo nie lubię siebie takiej nieruchawej i zamkniętej w bezczynności. Tyle co pomacałam śniegu ostatnio w Sowich, to już mi chyba wystarczy. Z tym, że niekoniecznie 😁

Zdrowotnie? Czuję się naprawdę nieźle, choć trochę pobolewa mnie okolica cięcia pod pachą. I pierś nadal jest przewrażliwiona i taka jakaś niedotykalska. To wszystko podejrzewam ma związek z radioterapią. Zbliża się kontrola i niech mnie tam porządnie obejrzą.  Póki co staram się nie tworzyć czarnych scenariuszy.

W pracy mam dużo pracy, zajmuje mi to czas i głowę, ale daje mnóstwo satysfakcji. Jestem sprawcza w robocie, dużo ode mnie zależy i sprawdzam się bez taryfy ulgowej. I wiem, że ludziska gadają o mojej chorobie widząc we mnie niezniszczalną superbohaterkę. Na bogów lasu, oby!

Zostawię kilka leśnych kadrów. A na czwartek planuję coś ekstra. Jeśli się uda, to opowiem 😉

Ściskam Was, Chudzinki moje!

A.

Szwendacz włączył mi się na dobre i tego już się nie da zatrzymać. Dzisiaj polazłam w Góry Sowie, na ścieżki znane mi od trzydziestu lat. Mimo raczków i grubej podeszwy butów, idąc czułam łaskotanie w stopy. Tak, odzywają się moje korzenie. Stąd jestem, tu chcę wracać. 

Czy się zmęczyłam? Troszku tak. Bo chodzenie pod górę jest męczące, a chodzenie pod górę po wyniszczającej terapii jest męczące w ciul. Ale jakie satysfakcjonujące 🥰

Było bosko! Śnieg, lekki mrozek, wiaterek, czasem słonko, czasem słonka brak. Troszku zmarzłam, troszku się spociłam. Gorąca herbata i drożdżówka pod wieżą smakowały nieziemsko. 

Zresztą.... co ja będę gadać. Spójrzcie!

A.

No, w góry. Poszła, polazła, powędrowała. Masyw Ślęży mam pod nosem więc postanowiłam zacząć od tego miejsca. Całe dzieciństwo spędziłam w cieniu tej Góry i nie mogłabym mieszkać w miejscu, skąd jej nie widać. 

Na samą Ślężę dziś nie poszłam bo weekendowe tłumy mnie odstraszają. Ale patrzyłam na nią z siostrzanej Raduni i znów czułam się jak u siebie. 

Kondycyjnie jest kiepsko. Po płaskim mogę iść i iść, ale pod górę męczę się szybko i mięśnie bolą. To nic. To się naprawi. Tam, gdzie dziś szłam pewnego dnia znów będę biegła! 

Pierwszy krok zrobiony, lecę dalej.

Przełęcz Tąpadła - Radunia - Przełęcz Słupicka - Łąka Sulistrowicka - Przełęcz Tąpadła.
10 km i 309 m przewyższenia w nogach 🥰

A.

Tak tu to zostawię.

Dziękuję za to, że ze mną jesteście!

A.

Po prostu. Weekend w krzakach czyli normalne żyćko.

Dzisiaj mija dokładnie rok od dnia, w którym usłyszałam diagnozę po biopsji. Wtedy myślałam, że nie dożyję kolejnej zimy. A dziś mam nowy cel - przetrwać bez wznowy najbliższe 2 lata. W przypadku potrójnie ujemnego raka piersi kluczowe są dwa pierwsze lata. Potem ryzyko wznowy znacznie spada. Dlaczego nie 5 lat, jak zazwyczaj przy nowotworoworach? Bo potrójnie ujemny jest bardzo agresywny i rozwija się zdecydowanie szybciej. Jeśli ma wrócić, to na luziku wyrobi się w te dwa lata i nie będzie zwlekać. 

Te pierwsze różowe cudaki ze zdjęć to młodziutkie czarki austriackie. Są pyszne, na surowo chrupią i smakują jak rzodkiewki. Bardzo je lubię, ale mam ich w moim lesie niewiele i nie zbieram. Będę do nich sobie zaglądać przez następnych kilka tygodni. Rosną pomalutku i będą mnie cieszyć aż do cieplutkiej wiosny. 

Natargałam sobie młodej pokrzywy i popijam pachnący napar. 

Zamulam dzisiaj, c'nie? To w takim razie zostawiam Wam naturę w moim obiektywie, w celach relaksacyjnych.

Jak ja kocham żyć!

A.

Szybki update. Zdrowotnie jest spoko. Kondycyjnie nadal jestem w czarnej dziurze. A dodatkowo w piersi po radioterapii ciągle coś mnie szczypie, gniecie i mrowi. Pod pachą w miejscu wycięcia wartownika pobolewa. Zdaniem radiolożki to zupełnie normalne, a kontrolnie chce mnie obejrzeć dopiero na początku marca. No dobra, mam z tym luz. Ale taka sytuacja powoduje, że unikam wstrząsów, podskoków i innych gwałtowności więc póki co tylko łażę. Eh, a tak bym chciała wrócić do małego truchtanka... No to jeszcze nie teraz. 

Na boreliozę antybiotyk wciąż biorę. Akurat mi zejdzie do następnej wizyty na ONKO więc Doktorka po wynikach krwi zdecyduje co robimy dalej. Po rumieniu śladu już nie ma. 

Wrzucę kilka zdjęć z lasu. Jest cudnie. Śnieg topniejąc zostawił mnóstwo wilgoci w gałązkach i patyczkach, i grzyby szaleją. 

A.

Hmmm, po pięciu dawkach antybiotyku dziś po rumieniu nie ma śladu. Czyli borelioza potwierdziła się sama. A dodatkowo zniknął ból głowy i karku, który miałam od kilku dni. Ja te dolegliwości wiązałam raczej z radioterapią, ale chyba to było błędne skojarzenie. 

Idę na spacer bo mam wolny dzień. Miłego Chudzinki!

A.

edit. Mój dzisiejszy obiad, mniam!

No, siedzę na ONKO z nadzieją, że szybko podepną mnie pod kroplówkę. Mierzi mnie dziś atmosfera oddziału i ci wszyscy ludzie wokół. Chcę pobyć sama.

A zdrowotnie? Wyniki ok, tylko znowu leukocyty poniżej normy. I trzeba będzie robić zastrzyki. A boreliozy potwierdzać nie będziemy. Rumień się powiększa książkowo. Doktorka skonsultowała temat z kim trzeba i dostanę antybiotyk na 3 tygodnie. Szkoda czasu na dodatkowe testy. 

Nosz kurde...

A.