Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pizza. Jeść albo nie jeść, oto jest pytanie.

Ja wiem, dla tych co pracują zabrzmi to niczym bluźnierstwo ale dla mnie wieczór piątkowy nie różni się niczym od niedzielnego. Tak, tak pamiętam różnica jest ZASADNICZA ale ja jej nie odczuwam. I to jest najpiękniejsza rzecz pod słońcem. Chwała pomysłodawcom urlopu macierzyńskiego! Nobel!

Majka jako tako wykurowana radośnie pomaszerowała dziś do przedszkola. Obyło się nawet bez wizyty u lekarza. Żurawinki, malinki, imbir, miód i żyworódka wystarczyly. Gloria!

W nawiązaniu do poprzedniego wpisu i zbliżającego się terminu wyprawy do Polski, podjęłam już pewne kroki. Rozpoczęłam mianowicie prace wykopaliskowe w naszej przepastnej zamrażarce. Zostały bowiem niecałe 2 miesiące na jej opróżnienie i odłączenie od mrozodajnego żródełka energii. Ma pozostać akustyczna, bez prądu albo przynajmniej powinnam ją odmrozić. Mam naturę chomika (teraz np. robię minę niczym królik wcinający marchewkę, co w moim mniemaniu miałoby symbolizować chomika) i gromadzę zapasy żywności. Na wypadek wojny czy klęski żywiołowej. Wykopałam jakieś 2 kawałki ciasta drożdzowego i ukulałam pizze. Choć jeden z tych kawałków był podejrzanie słodki i mógł być jakąś niedorobioną strucelką Maryjko! czyżby od świąt?!  Nic to. Zgniotłam obie części, słodkość ze słonością  zmieszały się i zagonilam Majke do krojenia i układania cześci wierzchniej. Ona uwielbia ze mną gotować, praktycznie więc sama przyszła.Na końcu okazalo  się, iż nie posiadamy sera. Co najwyżej jego wspomnienie w formie żółtego ogarka wielkości sporego palca.  Po wyjęciu naszego wyrobu z piekarnika, pachnącego cudnie, glodna niczym wilcy popadłam w refleksję. Czy ta pizza aby jest dla mnie właściwą strawą? Przypomnialam sobie, jak będąc mamą karmiącą Maję po spożyciu pizzy właśnie wywołałam dramat dziecka w postaci nocnej kolki. Przez niemal pół nocy płakaliśmy razem z Mają. Dziecko usnęło dopiero, gdy Tomasz wsadził ją w fotelik i zrobił rundkę dookoła bloku samochodem. Oj, pomyślałam, nie zrobię tego Soni. Zjadłam najmniejszy na świecie kawalątek pizzy, tylko na otarcie łez po niezaspokojonym apetycie. Jak na mnie był to prawdziwy wyczyn. Brawa!