Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdzie radośc z życia?

Siedzę sobie w wolnej chwili na Vitalii i myslę sobie, ze jest bardzo, bardzo dużo osób, które chcą się odchudzać, które nie akceptują własnego ciała. Dlaczego własnie tak się stało? Mając już chociażby kilka kilo więcej czujemy się jako ktoś gorszy, mamy wrażenie, że ludzie będą z nas szydzić. Popatrzcie, jak bardzo w kulturę wrył się stereotyp, że chude =piękne (kanon piękna? ). Przez ciągłe patrzenie na siebie, jako na kogoś gorszego, przez większą wagę tak wiele radości ucieka, wiele fajnych rzeczy. Nie wiem jak Wy, ale ja własnie z tego powodu wielu rzeczy nie robię, bo boję się, że ktoś mnie niezaakceptuje ze względu na wagę i wygląd. To śmieszne, ale na głupią siłownię wstydzę się chodzić, ćwicząc obok szczupłych mężczyzn i kobiet, mam ciągłe wrażenie, że myślą sobie "o gruba się odchudza". Niby nie ma się czym przejmować, bo trzeba myślec o sobie i walczyć o to, co dla nas dobre, ale jednak te myśli mi przez głowę przechodzą. Tak na prawdę ciągle jesteśmy oceniani. A gdyby wszystko odwrócić? odchudzać się tylko dla samego zdrowia. A czuć się w ciele dobrze? Czy jest to możliwe? Wiem, że to wszystko siedzi w głowie, kwestia podejścia, światopoglądu, poczucia własnej wartości. Ale mimo wszystko to takie trudne.