Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
08. 'Jest bardzo smutna'

Hej.

Dzisiaj przypomniała mi się pewna sytuacja, mająca miejsce w tym roku szkolnym, która o teraz, w tym momencie, cholernie złapała mnie za serce.

Ludzie mówią, że mam mordercze, groźne spojrzenie. Ja tego nie czuję. Wydaję mi się, że moje rysy twarzy zawsze są takie same, a gdy oglądam się w lustrze, nie widzę zła, o którym inni mówią.

Pewien dzień - nagrywaliśmy z klasą filmik w bibliotece szkolnej. Było dwóch starszych uczniów (w gwoli ścisłości - byli starsi o dwa lata). Dziewczynę znałam ze wcześniejszych lat, poza tym ona jest nieważna, chłopaka kojarzyłam (nawet wpadł mi w oko, nieważne ;-;).

Czułam się niekomfortowo, bo akurat ta scena była skupiona na mnie, więc każdy się na mnie gapił. Miałam taką minę jak zawsze, wiem to.

I ten chłopak niespodziewanie powiedział 'ale (tutaj pada nazwa roli, którą gram) jest bardzo smutna'. Spojrzałam wtedy na niego, a on na mnie. To było cholernie poruszające.

Od tamtego czasu nie mam  z nim styczności, ale to nieważne, wzruszyło mnie to, że nie stwierdził, że wyglądam groźnie, niemiło czy jakkolwiek inaczej. Po prostu smutno. I wiecie, on jedyny to zauważył. I wówczas byłam smutna. Wówczas bibliotekarka stwierdziła, że wyglądam niemiło. Ale wcale nie byłam wkurzona. Byłam smutna.

To, że ktoś zajrzał w głąb mojej duszy, nie ocenił powierzchownie, że wyglądam groźnie, naprawdę ma dla mnie znaczenie.

Gdyby ktoś miał mnie opisać padłoby pewnie wesoła. Bo ja zwykle staram się nikogo nie zniechęcić moją wrodzoną pesymistycznością.

Ewentualnie straszna.

Czasem trudno to znieść, tłumie emocje w sobie, czując, że lada chwila mogę wybuchnąć.

Nikt nie dostrzega tej maski.

Tylko on ją zobaczył.

Nooo... dziś nietypowy post, ale nie chcę o tym zapomnieć, chcę w przykrych chwilach przypominać sobie ten moment, nawet jeżeli moja i owego chłopaka droga więcej się nie skrzyżuję, to chcę mieć z nim związane to miłe wspomnienie.

Także no...

Do jutra.

x