Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
prawidłowe BMI / spadek formy emocjonalnej

Dobrnęłam do prawidłowego BMI. Samo BMI nie jest dla mnie jakimś wielkim wyznacznikiem sylwetki, ale fajnie, że coś ruszyło.

W sumie nic dziwnego, bo ostatnio nie mam apetytu. Jedyne co mogłabym jeść tonami to winogrona. Nie wiem dlaczego one i nawet przez chwilę pomyślałam, że wygląda to jak zachcianka ciążowa. W ciąży raczej nie jestem ale mój organizm wariuje. Mogłabym nie jeść cały dzień, boli mnie głowa, jest mi niedobrze i do tego mam nerwa na wszystko i wszystkich ( z uwzględnieniem własnej osoby).

Rzadko zdarza mi się taki stan nerwowy, bo nauczyłam się już dawno panować nad emocjami. Obecnie mam stany jak rozchwiana emocjonalnie nastolatka. 

Przykład z dziś: Mój Luby poprosił bym podjechała pod jego pracę odebrać ciężką rzecz którą miał dla Niego kolega, a że mój Luby jeździ na rowerze do pracy sam nie miałaby jak się z tym zabrać z pracy. Oczywiście pojechałam ale zobaczyłam, że wyłączyli światła na dość ruchliwym skrzyżowaniu i wracając będę miała problem z wyjazdem, bo czeka mnie lewoskręt na tym skrzyżowaniu. Wściekła podjechałam pod firmę i już zrobiłam awanturę, że patafiany wyłączyli światła i jak ja teraz wyjadę i bla bla bla. Luby wyczuł, że wściekłość ze mnie kipi stwierdził miłym głosem " to poczekasz dłużej i na pewno wyjedziesz". Oczywiście wyjechałam bez żadnego problemu ale wściekłość we mnie została. ehhh 

Idę robić obiad, mam nadzieję że uda mi się coś zjeść