Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Joga fajna jest :)

Jak co wtorek, byłam na jodze :) U W I E L B I A M ją! Pomimo, że nogi i ręce trzęsły mi się jak galareta pod koniec, to i tak ją lubię :)
A lubię ją jeszcze bardziej, bo wczoraj znowu zostałam pochwalona :] Ahhhh jak miło :)
Wczoraj nasza instruktorka, Ania pochwaliła mnie jak zrobiłam jedną pozycję, na którą ona pracowała 3 lata a ja po miesiącu (!) robię ją już tak idealnie jak ona <3

Jestem z siebie sama dumna :]

Ale nie osiadam na laurach :) Jest motywacja :)
Wracając do domu, taka zadowolona, myślałam, że (o matko!) jakie to ja pozycje będę mogła idealnie wykonać jak zrzucę swój nadbagaż, bo warunki (gibkość) są :D
Taka szczęśliwa poszłam spać :)

Na kolację były 3 deski z Almette.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dzisiaj wstałam dużo za późno. Miałam tylko 15 minut do wyjścia, więc wyskoczyłam z łóżka jak z procy. Szklanka wody z miodem i cytryną i w drogę.

Po drodze zatrzymałam się w piekarni - kupiłam warkocz z makiem i bułkę z ziarnami. Tak mnie ssało, że warkocz został pochłonięty po drodze. Bułka czeka na 2gie śniadanie.

Zła jestem na siebie jak cholera, że zaspałam, bo nie mam ani obiadu ani koktajlu :/ Więc pewnie znowu będzie jakaś zupa z pobliskiej restauracji na obiad, a koktajl będzie na kolację. Nie lubię jak zasypiam do pracy :/ No ale cóż....Pewnie jutro wstanę jak nowo narodzona. Ale będę już mądrzejsza i obiad przygotuję sobie już dzisiaj wieczorem ;)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Teraz trochę o samoakceptacji, której w sobie nie mam :(

Na jodze ćwiczymy przed dużymi lustrami. Powinniśmy się na siebie w nich patrzeć ale ja nie mogę. Widzę wieloryba wyginającego się na prawo i lewo. Wczoraj jak na siebie spojrzałam to widziałam mega brzuch i grube ramiona. Całe zajęcia patrzyłam w jeden punkt na podłodze. Ciężko jest mi z tym, bo póki się nie widzę w lustrze, to nie czuję się aż taka gruba. Ale jak tylko spojrzę, i widzę się w całości - łapię dołek :( Szczerze, to od zawsze nie akceptowałam swojego ciała. Nawet jak ważyłam 70pare kilo (przed ślubem). Zawsze coś mi w nim przeszkadzało. I tak jest do dzisiaj. Ukrywam się za uśmiechem ale w środku jest płaczący i wołający o pomoc wieloryb.

Takim, niezbyt optymistycznym akcentem kończę na dzisiaj ;) 

Miłego dnia Vitalijki :) Zmykam popracować.