Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Zaczynam kolejny raz"

Zacznę, jak wiele z Was, od słów...

Zaczynam kolejny raz.

Co mam na swoje usprawiedliwienie? Pewnie wiele, a zarazem nic. Co tu dużo mówić, waga mówi sama za siebie, czy jest sens jeszcze szukać jakiegoś tłumaczenia? Chyba tylko po to, żeby samą siebie okłamywać, a tego już mam dość, powiedziałam wreszcie stop.

Miałam fajną wagę rok temu, na własnym ślubie. Za rok znów będę w centrum, tuż za wspaniałą Panną Młodą, zostałam poproszona na jej świadka. Chciałabym tego dnia nie narobić wstydu jej ani sobie. Chciałabym stać dumnie w kościele i nie przejmować się, że z tyłu wyłażą mi wałki tłuszczu, że wszystko widać jak na tacy i wszyscy goście wpatrują się w sukienkę, która nie jest w stanie zatuszować kilogramów. 

Chciałabym pójść na imprezę karnawałową w firmie męża i dobrze się bawić. W tym roku nie poszłam, bo nie chciałam pokazywać jak bardzo się zapuściłam... Miałam ochotę się bawić, a wstyd i złe samopoczucie we własnym ciele mnie całkowicie zablokowały. To chore, wiem, nie chcę nigdy więcej na to pozwalać.

Mało tego, chciałabym tam zrobić furorę. Czuć się pięknie, tak, żeby mężowi świeciły się oczy na mój widok, żeby był dumny, że ma taką żonę.

Jest jeszcze jeden powód... Może niekoniecznie już w tej chwili, ale za jakiś czas... Chciałabym zostać zdrową mamą zdrowego małego cuda...