Temat: Jak nie oszaleć mając dziecko??!!

ggeisha napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Zaciekawił mnie temat. Napiszę Ci tak, że nie tyle powinnaś szukać pomocy u psychologów, co raczej metod, czym zająć dziecko. To nie Ty jesteś jakaś dziwna i problematyczna. Ty doskonale oceniasz sytuację, a dziecko... Jest w szalonym wieku przekory i próbuje przekraczać granice. Świadczy to o tym, że dobrze się rozwija i jest inteligentne. Wiem, boisz się, że sobie krzywdę zrobi. Moje córki też ciągle się na czymś wywracały. Guzy... Ech, rozważałam zakładanie im kasków. Kiedyś wchodzę do pokoju, a jedna na półce pod sufitem... Myślałam, że zawału dostanę. Wyszłam szybko bezdźwięcznie, bo mnie nie widziała. Pomyślałam, że jak wlazła, to i zejdzie. Ale stałam przy uchylonych drzwiach. Wiem, strach o toto. A jeszcze jak domaga się ciągłej uwagi. Zwariować można. Ale... ten wiek minie, odetchniesz, a nawet zatęsknisz za tym. Ja teraz najczęściej słyszę "czy możesz zamknąć drzwi?". Ech, gdzie te czasy!?

Uważasz, że to ok, kiedy matka obwinia dziecko o zniszczony brzuch i brak kariery ? Uważasz, że to ok kiedy matka ma pomoc w postaci żłobka przez 5 dni w tygodniu, a przez weekend szaleje i  nie chce myśleć o kolejnym dniu ? Poza tym z racji wieku trudno zająć na dłużej dziecko jakąś zabawą, która nie wymaga kontroli , czy współudziału rodzica. 

Nie obwinia, tylko stwierdza fakt. Mi Młoda popsuła krew i dostałam bana dożywotniego jako krwiodawca. Też to stwierdzam. Nie wypominam i nie obwiniam. Stwierdzam. W domu dziecko może dosawać kurdiuka, jak w w żłobku ma inną dyscyplinę i zabawy. Normalne. Pewnie, że trzeba uważać na dziecko. Ale nie da się mieć oczu dookoła głowy. Dzieci są różne. Niektóre takie aktywne i ciekawskie - cóż. Trzeba szukać sposobów, bo złotej reguły nie ma. A szkoda, bo sama swego czasu szukałam wszędzie, gdzie się dało.

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Zaciekawił mnie temat. Napiszę Ci tak, że nie tyle powinnaś szukać pomocy u psychologów, co raczej metod, czym zająć dziecko. To nie Ty jesteś jakaś dziwna i problematyczna. Ty doskonale oceniasz sytuację, a dziecko... Jest w szalonym wieku przekory i próbuje przekraczać granice. Świadczy to o tym, że dobrze się rozwija i jest inteligentne. Wiem, boisz się, że sobie krzywdę zrobi. Moje córki też ciągle się na czymś wywracały. Guzy... Ech, rozważałam zakładanie im kasków. Kiedyś wchodzę do pokoju, a jedna na półce pod sufitem... Myślałam, że zawału dostanę. Wyszłam szybko bezdźwięcznie, bo mnie nie widziała. Pomyślałam, że jak wlazła, to i zejdzie. Ale stałam przy uchylonych drzwiach. Wiem, strach o toto. A jeszcze jak domaga się ciągłej uwagi. Zwariować można. Ale... ten wiek minie, odetchniesz, a nawet zatęsknisz za tym. Ja teraz najczęściej słyszę "czy możesz zamknąć drzwi?". Ech, gdzie te czasy!?

Uważasz, że to ok, kiedy matka obwinia dziecko o zniszczony brzuch i brak kariery ? Uważasz, że to ok kiedy matka ma pomoc w postaci żłobka przez 5 dni w tygodniu, a przez weekend szaleje i  nie chce myśleć o kolejnym dniu ? Poza tym z racji wieku trudno zająć na dłużej dziecko jakąś zabawą, która nie wymaga kontroli , czy współudziału rodzica. 

Nie obwinia, tylko stwierdza fakt. Mi Młoda popsuła krew i dostałam bana dożywotniego jako krwiodawca. Też to stwierdzam. Nie wypominam i nie obwiniam. Stwierdzam. W domu dziecko może dosawać kurdiuka, jak w w żłobku ma inną dyscyplinę i zabawy. Normalne. Pewnie, że trzeba uważać na dziecko. Ale nie da się mieć oczu dookoła głowy. Dzieci są różne. Niektóre takie aktywne i ciekawskie - cóż. Trzeba szukać sposobów, bo złotej reguły nie ma. A szkoda, bo sama swego czasu szukałam wszędzie, gdzie się dało.

"zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny"Stwierdzenie faktu jest takie: po ciąży/porodzie mój brzuch jest zrujnowany, ale ludzie nie przez córkę. Tak samo człowiek ustala w życiu priorytety, chciał dziecko to liczył się z tym, że kariera może zwolnić i trudno. Dziecko to był wybór autorki, jej wybór i dziecko jej nic nie zablokowało. Jeszcze można napisać, że w momencie kiedy miałam awansować dowiedziałam się o ciąży - stwierdzenie faktu. To jest co innego niż napisać córka zablokowała mi karierę. To są bardzo niepokojące stwierdzenia świadczące o żalu do dziecka i przeszkodzie w budowaniu relacji. Być może , że ta niechęć , którą przejawia autorka jest właśnie związana z podświadomym żalem do dziecka, ale to już zadanie dla specjalisty i od tego trzeba by zacząć.  

WyjdaWamGaly napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Zaciekawił mnie temat. Napiszę Ci tak, że nie tyle powinnaś szukać pomocy u psychologów, co raczej metod, czym zająć dziecko. To nie Ty jesteś jakaś dziwna i problematyczna. Ty doskonale oceniasz sytuację, a dziecko... Jest w szalonym wieku przekory i próbuje przekraczać granice. Świadczy to o tym, że dobrze się rozwija i jest inteligentne. Wiem, boisz się, że sobie krzywdę zrobi. Moje córki też ciągle się na czymś wywracały. Guzy... Ech, rozważałam zakładanie im kasków. Kiedyś wchodzę do pokoju, a jedna na półce pod sufitem... Myślałam, że zawału dostanę. Wyszłam szybko bezdźwięcznie, bo mnie nie widziała. Pomyślałam, że jak wlazła, to i zejdzie. Ale stałam przy uchylonych drzwiach. Wiem, strach o toto. A jeszcze jak domaga się ciągłej uwagi. Zwariować można. Ale... ten wiek minie, odetchniesz, a nawet zatęsknisz za tym. Ja teraz najczęściej słyszę "czy możesz zamknąć drzwi?". Ech, gdzie te czasy!?

Uważasz, że to ok, kiedy matka obwinia dziecko o zniszczony brzuch i brak kariery ? Uważasz, że to ok kiedy matka ma pomoc w postaci żłobka przez 5 dni w tygodniu, a przez weekend szaleje i  nie chce myśleć o kolejnym dniu ? Poza tym z racji wieku trudno zająć na dłużej dziecko jakąś zabawą, która nie wymaga kontroli , czy współudziału rodzica. 

Nie obwinia, tylko stwierdza fakt. Mi Młoda popsuła krew i dostałam bana dożywotniego jako krwiodawca. Też to stwierdzam. Nie wypominam i nie obwiniam. Stwierdzam. W domu dziecko może dosawać kurdiuka, jak w w żłobku ma inną dyscyplinę i zabawy. Normalne. Pewnie, że trzeba uważać na dziecko. Ale nie da się mieć oczu dookoła głowy. Dzieci są różne. Niektóre takie aktywne i ciekawskie - cóż. Trzeba szukać sposobów, bo złotej reguły nie ma. A szkoda, bo sama swego czasu szukałam wszędzie, gdzie się dało.

"zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny"Stwierdzenie faktu jest takie: po ciąży/porodzie mój brzuch jest zrujnowany, ale ludzie nie przez córkę. Tak samo człowiek ustala w życiu priorytety, chciał dziecko to liczył się z tym, że kariera może zwolnić i trudno. Dziecko to był wybór autorki, jej wybór i dziecko jej nic nie zablokowało. Jeszcze można napisać, że w momencie kiedy miałam awansować dowiedziałam się o ciąży - stwierdzenie faktu. To jest co innego niż napisać córka zablokowała mi karierę. To są bardzo niepokojące stwierdzenia świadczące o żalu do dziecka i przeszkodzie w budowaniu relacji. Być może , że ta niechęć , którą przejawia autorka jest właśnie związana z podświadomym żalem do dziecka, ale to już zadanie dla specjalisty i od tego trzeba by zacząć.  

Ty po prostu za dużo analizujesz i czepiasz się. Tak, przez dziecko nie dostałam awansu, tak, mam zniszczony brzuch, tak, zaszłam w ciążę w najmniej odpowiednim momencie ALE cieszę się z tego, że w ogóle zaszłam, bo czekałam na nią przez kilka lat! Kocham ją, cieszę się że jest. I nie mam do niej o nic żalu. Już Ty się lepiej w psychologa nie baw, bo mogłabyś komuś zniszczyć psychikę. 

Marisca napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Zaciekawił mnie temat. Napiszę Ci tak, że nie tyle powinnaś szukać pomocy u psychologów, co raczej metod, czym zająć dziecko. To nie Ty jesteś jakaś dziwna i problematyczna. Ty doskonale oceniasz sytuację, a dziecko... Jest w szalonym wieku przekory i próbuje przekraczać granice. Świadczy to o tym, że dobrze się rozwija i jest inteligentne. Wiem, boisz się, że sobie krzywdę zrobi. Moje córki też ciągle się na czymś wywracały. Guzy... Ech, rozważałam zakładanie im kasków. Kiedyś wchodzę do pokoju, a jedna na półce pod sufitem... Myślałam, że zawału dostanę. Wyszłam szybko bezdźwięcznie, bo mnie nie widziała. Pomyślałam, że jak wlazła, to i zejdzie. Ale stałam przy uchylonych drzwiach. Wiem, strach o toto. A jeszcze jak domaga się ciągłej uwagi. Zwariować można. Ale... ten wiek minie, odetchniesz, a nawet zatęsknisz za tym. Ja teraz najczęściej słyszę "czy możesz zamknąć drzwi?". Ech, gdzie te czasy!?

Uważasz, że to ok, kiedy matka obwinia dziecko o zniszczony brzuch i brak kariery ? Uważasz, że to ok kiedy matka ma pomoc w postaci żłobka przez 5 dni w tygodniu, a przez weekend szaleje i  nie chce myśleć o kolejnym dniu ? Poza tym z racji wieku trudno zająć na dłużej dziecko jakąś zabawą, która nie wymaga kontroli , czy współudziału rodzica. 

Nie obwinia, tylko stwierdza fakt. Mi Młoda popsuła krew i dostałam bana dożywotniego jako krwiodawca. Też to stwierdzam. Nie wypominam i nie obwiniam. Stwierdzam. W domu dziecko może dosawać kurdiuka, jak w w żłobku ma inną dyscyplinę i zabawy. Normalne. Pewnie, że trzeba uważać na dziecko. Ale nie da się mieć oczu dookoła głowy. Dzieci są różne. Niektóre takie aktywne i ciekawskie - cóż. Trzeba szukać sposobów, bo złotej reguły nie ma. A szkoda, bo sama swego czasu szukałam wszędzie, gdzie się dało.

"zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny"Stwierdzenie faktu jest takie: po ciąży/porodzie mój brzuch jest zrujnowany, ale ludzie nie przez córkę. Tak samo człowiek ustala w życiu priorytety, chciał dziecko to liczył się z tym, że kariera może zwolnić i trudno. Dziecko to był wybór autorki, jej wybór i dziecko jej nic nie zablokowało. Jeszcze można napisać, że w momencie kiedy miałam awansować dowiedziałam się o ciąży - stwierdzenie faktu. To jest co innego niż napisać córka zablokowała mi karierę. To są bardzo niepokojące stwierdzenia świadczące o żalu do dziecka i przeszkodzie w budowaniu relacji. Być może , że ta niechęć , którą przejawia autorka jest właśnie związana z podświadomym żalem do dziecka, ale to już zadanie dla specjalisty i od tego trzeba by zacząć.  

Ty po prostu za dużo analizujesz i czepiasz się. Tak, przez dziecko nie dostałam awansu, tak, mam zniszczony brzuch, tak, zaszłam w ciążę w najmniej odpowiednim momencie ALE cieszę się z tego, że w ogóle zaszłam, bo czekałam na nią przez kilka lat! Kocham ją, cieszę się że jest. I nie mam do niej o nic żalu. Już Ty się lepiej w psychologa nie baw, bo mogłabyś komuś zniszczyć psychikę. 

Skoro uważasz, że człowiek, który nie ma żalu pisze, że dziecko zablokowało mu karierę to ok. Ja uważam, że człowiek, który nie ma żalu po prostu nie odczuwa straty i nie wyraża się w tak ocenny sposób. Akurat do końca życia będę miała pewne dolegliwości po ciąży/porodzie, ale nie mówię o tym w ten sposób, że to przez córkę. Akurat nie spodziewałam się takiej szybkiej ciąży, a  zaszłam od razu w pierwszym cyklu w trakcie terminowej umowy, przed zawarciem stałej i nie uważam, że to przez córkę nie dostałam tej stałej umowy. Moje wybory i konsekwencje moich decyzji. Ty masz bliznę po cc, córka Ci jej nie zrobiła. To nie córka zdecydowała, że awans dostanie kto inny. Mogłaś go dostać, a ktoś przez pewien czas pełniłby tylko Twoje obowiązki. Wcześniej uważałaś, że specjalista jest Ci potrzebny, więc skoro nie odczuwasz żalu, nie obwiniasz dziecka to po co w takim razie specjalista  ? Czy już uważasz, że go nie potrzebujesz ? Co w takim razie jest problemem  skoro masz pomoc żłobka i nie chcesz też czerpać z wiedzy o rozwoju dziecka ? Czego oczekujesz ? Poklepania i powiedzenia, że dziecko urośnie i musisz przetrwać ? Przykładów jakiś zajmujących zabaw dla dziecka ? Warto by było, abyś to określiła precyzyjnie , bo może ktoś wpadnie jeszcze na ten temat będzie chciał coś doradzić, a straci tylko czas. 

Magiczna_Niewiasta napisał(a):

Autorko ale z Tobą jest coś nie tak. I powinnaś nad tym popracować. Bo masz złe relacje z dzieckiem i nieprzepracowane problemy. Przykro czytać jak matka pisze, że nie może z dzieckiem wytrzymać przez weekend. Twoje dziecko to czuje. Powinnaś udać się z tym do specjalisty, a nie wmawiać sobie, że wszystko z Tobą ok, bo tak nie jest.

Marisca napisał(a):

maharettt napisał(a):

mtsiwak napisał(a):

Marisca napisał(a):

mtsiwak napisał(a):

maharettt napisał(a):

mtsiwak napisał(a):

czasem trzeba odlozyc na bok wszystko - sprzatanie, gotowanie, ogarnianie i poprostu zajac sie dzieckiem. 14 miesieczne dziecko jest serio juz dosc kumate, tylko Ty zwyczajnie ignorujesz jej potrzeby i wybacz, ale masz ja gdzies traktujac jak intruza w Twoim zyciu. Zal mi dziecka, bo Tobie sie nie chce.

I wychowaj egoiste nie widzacego nic poza jego zachciankami. Aurorka pisze przeciez ze sie z nia bawi ale nie chce robic tego przez caly czas. Wszystkiego sa jakies granice

Dziecko 14 miesieczne chce sie juz socjalizowac. Chodzi do zlobka i zwyczajnie brakuje jej kontaktu z rowiesnikami. I tu nie ma nic do rzeczy wychowywanie egoisty. Ma pewna ustalona dzienna rutyne, do ktorej jest przyzwyczajona i ktora teraz zostala zaburzona. Nudzi sie - to jest naturalne. Brakuje jej zajec adekwatnych dla jej wieku - przesypywanie kaszy, grzebanie w piasku, malowanie farbami przy pomocy rak. To jest normalny rozwoj. Widac, ze niewiele wiesz w tym temacie. 

Lubię Cię , ale bez przesady z tymi hasłami. Do 3 roku życia socjalizowanie dziecka odbywa się na placu i to jest wystarczające. W okolicach 3 roku dopiero wszelkie placówki mają sens pod tym kątem i też nie w jakimś za dużym wymiarze. 14-miesięczniak  w żłobku to jest tylko pomoc dla matki, która pracuje, albo chce odpocząć. żłobek dla takiego dziecka nie jest wskazany z jego punktu widzenia. A z tymi zajęciami to tak 100 % racji. 

Dzieciak byl przyzwyczajony, ze chodzi do zlobka. Mial narzucona rutyne. Zajecia w zlobku adekwatne dla dziecka. I nagle zostal z tego wyrwany, zostawiony w domu, gdzie kompletnie nic sie nie dzieje i zwyczajnie sie nudzi. Sa dzieci, ktore zajma sie klockiem. A sa dzieci jak moj syn, ktory ma niespelna 4 miesiace i nienawidzi byc sam. Jak tylko sie zorientuje, ze nie ma nikogo w pokoju najpierw zaczyna nawolywac, a potem wrzeszczy. Wiec gotowalam, sprzatalam, ogarnialam pranie z dzieckiem na reku. Teraz jest tesc wiec jest mi latwiej. Jest najszczesliwszy, kiedy ma w okol siebie caly dwor i pelnie zainteresowania wszystkich w okol. I co mam zrobic? Dac dzieciakowi ryczec godzine w lozeczku jak robie obiad, czy wziac go na rece, zabawic i zamowic jedzenie do domu? Takie zycie. Powolalam go na ten swiat i jestem za niego odpowiedzialna. Ze wszystkimi tego konsekwencjami.

To teraz pomysl ze bedac tak zaborczy wobec ciebie bedzie tez taki w zwiazku i w kontaktach miedzy ludzkich. Czy chcialabys miec meza co cie tak absorbuje ze nie masz nawet jak zrobic obiadu ( a potem sie czepia ze obiadu nie ma) ? Watpie . to nie rozumiem czego wychowujesz tak syna

Maharett, a Ty rozumiesz, że na każdym etapie życia dziecko czego innego potrzebuje i jego układ nerwowy rozwija się ? Absorbujący dorośli ludzie to Ci, którzy w dzieciństwie nie mieli dostępnego rodzica, który odpowiada na jego potrzeby. Potem dorośli próbują od partnera uzyskać to, czego nie mieli w domu, czyli pełnie uwagi i bezwarunkową miłość często plącząc się w związki z i olewczymi osobami, z którymi powtarzają schemat odrzucenia w dzieciństwie. 

WyjdaWamGaly napisał(a):

Magiczna_Niewiasta napisał(a):

Autorko ale z Tobą jest coś nie tak. I powinnaś nad tym popracować. Bo masz złe relacje z dzieckiem i nieprzepracowane problemy. Przykro czytać jak matka pisze, że nie może z dzieckiem wytrzymać przez weekend. Twoje dziecko to czuje. Powinnaś udać się z tym do specjalisty, a nie wmawiać sobie, że wszystko z Tobą ok, bo tak nie jest.

Czy czytałaś moje posty?? Prawie w każdym jednym pisałam, że zdaje sobie sprawę z tego, że to ja jestem problemem a nie dziecko. Pisałam również, że planuję udać się do jakiegoś specjalisty. Nie mniej jednak wiem dzięki temu tematowi, że wieeeele matek nie czerpie przyjemności z calodniowej zabawny z dzieckiem. 

WyjdaWamGaly napisał(a):

Marisca napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Marisca napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Zaciekawił mnie temat. Napiszę Ci tak, że nie tyle powinnaś szukać pomocy u psychologów, co raczej metod, czym zająć dziecko. To nie Ty jesteś jakaś dziwna i problematyczna. Ty doskonale oceniasz sytuację, a dziecko... Jest w szalonym wieku przekory i próbuje przekraczać granice. Świadczy to o tym, że dobrze się rozwija i jest inteligentne. Wiem, boisz się, że sobie krzywdę zrobi. Moje córki też ciągle się na czymś wywracały. Guzy... Ech, rozważałam zakładanie im kasków. Kiedyś wchodzę do pokoju, a jedna na półce pod sufitem... Myślałam, że zawału dostanę. Wyszłam szybko bezdźwięcznie, bo mnie nie widziała. Pomyślałam, że jak wlazła, to i zejdzie. Ale stałam przy uchylonych drzwiach. Wiem, strach o toto. A jeszcze jak domaga się ciągłej uwagi. Zwariować można. Ale... ten wiek minie, odetchniesz, a nawet zatęsknisz za tym. Ja teraz najczęściej słyszę "czy możesz zamknąć drzwi?". Ech, gdzie te czasy!?

Uważasz, że to ok, kiedy matka obwinia dziecko o zniszczony brzuch i brak kariery ? Uważasz, że to ok kiedy matka ma pomoc w postaci żłobka przez 5 dni w tygodniu, a przez weekend szaleje i  nie chce myśleć o kolejnym dniu ? Poza tym z racji wieku trudno zająć na dłużej dziecko jakąś zabawą, która nie wymaga kontroli , czy współudziału rodzica. 

Nie obwinia, tylko stwierdza fakt. Mi Młoda popsuła krew i dostałam bana dożywotniego jako krwiodawca. Też to stwierdzam. Nie wypominam i nie obwiniam. Stwierdzam. W domu dziecko może dosawać kurdiuka, jak w w żłobku ma inną dyscyplinę i zabawy. Normalne. Pewnie, że trzeba uważać na dziecko. Ale nie da się mieć oczu dookoła głowy. Dzieci są różne. Niektóre takie aktywne i ciekawskie - cóż. Trzeba szukać sposobów, bo złotej reguły nie ma. A szkoda, bo sama swego czasu szukałam wszędzie, gdzie się dało.

"zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny"Stwierdzenie faktu jest takie: po ciąży/porodzie mój brzuch jest zrujnowany, ale ludzie nie przez córkę. Tak samo człowiek ustala w życiu priorytety, chciał dziecko to liczył się z tym, że kariera może zwolnić i trudno. Dziecko to był wybór autorki, jej wybór i dziecko jej nic nie zablokowało. Jeszcze można napisać, że w momencie kiedy miałam awansować dowiedziałam się o ciąży - stwierdzenie faktu. To jest co innego niż napisać córka zablokowała mi karierę. To są bardzo niepokojące stwierdzenia świadczące o żalu do dziecka i przeszkodzie w budowaniu relacji. Być może , że ta niechęć , którą przejawia autorka jest właśnie związana z podświadomym żalem do dziecka, ale to już zadanie dla specjalisty i od tego trzeba by zacząć.  

Ty po prostu za dużo analizujesz i czepiasz się. Tak, przez dziecko nie dostałam awansu, tak, mam zniszczony brzuch, tak, zaszłam w ciążę w najmniej odpowiednim momencie ALE cieszę się z tego, że w ogóle zaszłam, bo czekałam na nią przez kilka lat! Kocham ją, cieszę się że jest. I nie mam do niej o nic żalu. Już Ty się lepiej w psychologa nie baw, bo mogłabyś komuś zniszczyć psychikę. 

Skoro uważasz, że człowiek, który nie ma żalu pisze, że dziecko zablokowało mu karierę to ok. Ja uważam, że człowiek, który nie ma żalu po prostu nie odczuwa straty i nie wyraża się w tak ocenny sposób. Akurat do końca życia będę miała pewne dolegliwości po ciąży/porodzie, ale nie mówię o tym w ten sposób, że to przez córkę. Akurat nie spodziewałam się takiej szybkiej ciąży, a  zaszłam od razu w pierwszym cyklu w trakcie terminowej umowy, przed zawarciem stałej i nie uważam, że to przez córkę nie dostałam tej stałej umowy. Moje wybory i konsekwencje moich decyzji. Ty masz bliznę po cc, córka Ci jej nie zrobiła. To nie córka zdecydowała, że awans dostanie kto inny. Mogłaś go dostać, a ktoś przez pewien czas pełniłby tylko Twoje obowiązki. Wcześniej uważałaś, że specjalista jest Ci potrzebny, więc skoro nie odczuwasz żalu, nie obwiniasz dziecka to po co w takim razie specjalista  ? Czy już uważasz, że go nie potrzebujesz ? Co w takim razie jest problemem  skoro masz pomoc żłobka i nie chcesz też czerpać z wiedzy o rozwoju dziecka ? Czego oczekujesz ? Poklepania i powiedzenia, że dziecko urośnie i musisz przetrwać ? Przykładów jakiś zajmujących zabaw dla dziecka ? Warto by było, abyś to określiła precyzyjnie , bo może ktoś wpadnie jeszcze na ten temat będzie chciał coś doradzić, a straci tylko czas. 

Pisałam już chyba sto razy czego oczekuje. Ale Ty albo nie czytasz, albo nie rozumiesz. Specjalistę biorę pod uwagę jako jedną z opcji, ale nie ze względu na żal, bo tego nie mam, tylko po to, żeby pomógł znaleźć rozwiązanie, wysłuchał, dał jakieś sensowne rady. Lub może po prostu mnie "naprawił". Chociaż czytając posty oraz wiadomości prywatne które dostaje wiem, że jednak ze mną nie jest nic nie tak, że to normalne i minie. Pisałam Ci również, że dużo czytam o rozwoju dziecka, ale równie widać tej informacji nie przyswoiłaś. No i jeśli ktoś tu wpadnie i zechce zaczerpnąć jakiejś wiedzy czy rad, to raczej nie od Ciebie, bo pomimo tej całej Twojej wiedzy i tabunu specjalistów którymi się otaczasz, to żadnej konkretnej, sensownej porady nie dałaś. Umiesz się tylko wymądrzać i chwalić jaką to Ty jesteś cudowną matką, żoną, pracownikiem, psychologiem i astronautą.A co mojego awansu, to faktycznie, miałoby sens awansować kobietę, która idzie na zwolnienie lekarskie, wróci nie wiadomo kiedy i nie wiadomo czy w ogóle, szkolić kogoś innego a później szkolić znowu mnie. Ten kto podjąłby taką decyzję, byłby po prostu głupi i sam sobie narobił problemów. No ale Ty jak zawsze mało wiesz a masz najwięcej do powiedzenia.