Temat: Jak nie oszaleć mając dziecko??!!

awokdas napisał(a):

.Asha. napisał(a):

Czy Twoja corka umie zajac sie sama sobą np w lozeczku przez jakis czas? Czy wymaga ciaglej uwagi? Ma postawione jakies granice?Moj synek ma niecale 13 miesiecy, chodzi juz samodzielnie dosc stabilnie. Wie, ze nie mozna podchodzic do skrzynki komputera, wie, ze bez mamy czy taty nie wolno wychodzic z pokoju bo na przedpokoju sa kafelki i mozna przewracajac sie zrobic sobie "kuku". Zna znaczenie slowa "nie" i to wynik konsekwencji bo samo to nie przyszlo. Moze za bardzo staralas sie byc "dobrą" matką i mała przez to na Tobie wisi? Czulas wyrzuty sumienia na mysl, ze mialaby sama sie bawic? Byc moze za duzo emocji i sytuacji zwalilo Ci sie na glowe... Stad corka czesciej Cie drazni niz cieszy..

Moj wie, ze np nie może na schody wlazic (choc mamy bramki), czasem go puszczam i mowie nie wolno to nie pojdzie ale usiądzie na schodku, co by postawić na swoim :D ale to od jakiegos czasu, wcześniej, majac te 14 mies jeszcze nie ogarnial co wolno a co nie. 

.Asha. napisał(a):

awokdas napisał(a):

.Asha. napisał(a):

Czy Twoja corka umie zajac sie sama sobą np w lozeczku przez jakis czas? Czy wymaga ciaglej uwagi? Ma postawione jakies granice?Moj synek ma niecale 13 miesiecy, chodzi juz samodzielnie dosc stabilnie. Wie, ze nie mozna podchodzic do skrzynki komputera, wie, ze bez mamy czy taty nie wolno wychodzic z pokoju bo na przedpokoju sa kafelki i mozna przewracajac sie zrobic sobie "kuku". Zna znaczenie slowa "nie" i to wynik konsekwencji bo samo to nie przyszlo. Moze za bardzo staralas sie byc "dobrą" matką i mała przez to na Tobie wisi? Czulas wyrzuty sumienia na mysl, ze mialaby sama sie bawic? Byc moze za duzo emocji i sytuacji zwalilo Ci sie na glowe... Stad corka czesciej Cie drazni niz cieszy..

Moj wie, ze np nie może na schody wlazic (choc mamy bramki), czasem go puszczam i mowie nie wolno to nie pojdzie ale usiądzie na schodku, co by postawić na swoim :D ale to od jakiegos czasu, wcześniej, majac te 14 mies jeszcze nie ogarnial co wolno a co nie. 

A przy nauce, ze tego nie wolno tez probowal wymuszac placzem? :D

awokdas napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

nudelsock3 napisał(a):

Nikt z Was nie widzi tego, że ona ma problem i wcale nie chodzi o makaron, czy zamykanie dzieciaka w kojcach?Ja jednak mimo wszystko uważam, że powinnaś zgłosić się do poradni. Mamy tutaj jedną najważniejszą płaszczyznę, na której nie gra i nie chodzi o Twój sposób wychowywania dziecka.Twoje odczucia - cieszyłaś się na to dziecko, ale nie daje Ci ono radości. Cieszysz się, jak jej nie ma, nie masz pojęcia, co masz robić, jezeli jest weekend. Ale, co dużo ważniejsze, masz wyrzuty sumienia i wierzysz, że jesteś złą matką. A to jest pierwszy krok do epizodów depresyjnych oraz wypaczenia związku z Twoją córką.Mówię o poradni - to nie musi być od razu grube działo, psychiatra. Psycholog albo spotkania dla rodziców z dziećmi. Na szybko wyszukałam w Poznaniu Strefę Rodziny i Dobry Początek - może to coś dla Was? Taki świadomy czas w tygodniu tylko dla Was. Do tego będę tam wykwalifikowane osoby, które pomoga lub doradzą.

Może masz rację i może powinnam skorzystać z pomocy. Ja na prawdę chciałabym być dobrą matką i czerpać z tego przyjemność. Ale od początku nie potrafię. Chciałam tego dziecka, ale nie potrafię się do końca cieszyć bo wraz z radością spadło sporo konsekwencji na mnie. zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny (kiedyś zakładałam temat), a do tego jeszcze się okazuje, że nie potrafię się nią zająć, dać jej bezpieczeństwa. 

Prosze, nigdy tak nie mow a zwłaszcza dziecku.. poza tym kiedys pisalas, ze na to, ze nie pracujesz złożyło sie to, ze np macie budowę domu i ze byl syf w domu, jak pracowałas, wiec to nie tak, ze przez dziecko nie możesz pracowac. 

WyjdaWamGaly napisał(a):

awokdas napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

nudelsock3 napisał(a):

Nikt z Was nie widzi tego, że ona ma problem i wcale nie chodzi o makaron, czy zamykanie dzieciaka w kojcach?Ja jednak mimo wszystko uważam, że powinnaś zgłosić się do poradni. Mamy tutaj jedną najważniejszą płaszczyznę, na której nie gra i nie chodzi o Twój sposób wychowywania dziecka.Twoje odczucia - cieszyłaś się na to dziecko, ale nie daje Ci ono radości. Cieszysz się, jak jej nie ma, nie masz pojęcia, co masz robić, jezeli jest weekend. Ale, co dużo ważniejsze, masz wyrzuty sumienia i wierzysz, że jesteś złą matką. A to jest pierwszy krok do epizodów depresyjnych oraz wypaczenia związku z Twoją córką.Mówię o poradni - to nie musi być od razu grube działo, psychiatra. Psycholog albo spotkania dla rodziców z dziećmi. Na szybko wyszukałam w Poznaniu Strefę Rodziny i Dobry Początek - może to coś dla Was? Taki świadomy czas w tygodniu tylko dla Was. Do tego będę tam wykwalifikowane osoby, które pomoga lub doradzą.

Może masz rację i może powinnam skorzystać z pomocy. Ja na prawdę chciałabym być dobrą matką i czerpać z tego przyjemność. Ale od początku nie potrafię. Chciałam tego dziecka, ale nie potrafię się do końca cieszyć bo wraz z radością spadło sporo konsekwencji na mnie. zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny (kiedyś zakładałam temat), a do tego jeszcze się okazuje, że nie potrafię się nią zająć, dać jej bezpieczeństwa. 

Prosze, nigdy tak nie mow a zwłaszcza dziecku.. poza tym kiedys pisalas, ze na to, ze nie pracujesz złożyło sie to, ze np macie budowę domu i ze byl syf w domu, jak pracowałas, wiec to nie tak, ze przez dziecko nie możesz pracowac. 

Nigdy niebawem zamierzam jej tego mówić. Ja mogę pracować, ale ominął mnie awans wtedy, kiedy zaszłam w ciążę. Teraz stanowisko jest już obsadzone. No ale nie to jest najważniejsze. Po prostu wszystko tak do kupy się nakłada na siebie i nie potrafię czerpać przyjemności. 

.Asha. napisał(a):

Czy Twoja corka umie zajac sie sama sobą np w lozeczku przez jakis czas? Czy wymaga ciaglej uwagi? Ma postawione jakies granice?Moj synek ma niecale 13 miesiecy, chodzi juz samodzielnie dosc stabilnie. Wie, ze nie mozna podchodzic do skrzynki komputera, wie, ze bez mamy czy taty nie wolno wychodzic z pokoju bo na przedpokoju sa kafelki i mozna przewracajac sie zrobic sobie "kuku". Zna znaczenie slowa "nie" i to wynik konsekwencji bo samo to nie przyszlo. Moze za bardzo staralas sie byc "dobrą" matką i mała przez to na Tobie wisi? Czulas wyrzuty sumienia na mysl, ze mialaby sama sie bawic? Byc moze za duzo emocji i sytuacji zwalilo Ci sie na glowe... Stad corka czesciej Cie drazni niz cieszy..

nudelsock3 napisał(a):

WyjdaWamGaly napisał(a):

nudelsock3 napisał(a):

Chciałam tego dziecka, ale nie potrafię się do końca cieszyć bo wraz z radością spadło sporo konsekwencji na mnie. zablokowała mi karierę zawodową. Doprowadziła mój brzuch do ruiny (kiedyś zakładałam temat), a do tego jeszcze się okazuje, że nie potrafię się nią zająć, dać jej bezpieczeństwa. 

JESTEŚ dobrą matką. Każda z nas ma wątpliwości, to normalne. Zajmujesz sie nią i chcesz jej dobra. Ciężko Ci - poproś o pomoc, to nic złego (niezależnie od tego, co ludzie powiedzą. Nie słuchaj rad typu Kobiety od zawsze miały dzieci i nie robiły cudów).Nie każda matka lubi się długo aktywnie bawić i nie ma w tym nic złego. Nasza wartośc jako matki nie jest mierzona tym, ile filiżanek herbaty wypijesz z plastikowego serwisu albo ilu misiom uszyjesz sukienki. Chodzisz z nią na spacery, lepicie z ciastoliny, itd. To też jest zabawa. Nie wiem, czy macie rytuały, ale to ważne - czytajcie sobie co wieczór książeczkę, nawet, jeśli to jest jedna i ta sama przez miesiąc (dzieci w tym wieku fiksują sie powoli na ulubione postaci), albo kładź się do niej i opowiadaj jej jakąś historyjkę, nawet krótką.Być może macie problem z bezpieczeństwem mieszkania - kup bramki, kup zatrzaski na szuflady i szafki, na kuchenkę są takie jakby ogrodzenia - zabezpiecz dom, ten okres, gdzie ona jest bardzo żywotna i wszędzie potrwa jeszcze (a może taka zostanie, bo to jej charakter?).Ale proszę Cię - poproś o pomoc, zanim rozwinie się u Ciebie depresja, Twoje odczucia wskazują na nieprzepracowaną traumę (tak, masz prawo nie czuć się z pociążowym brzuchem dobrze, masz prawo psioczyć na bliznę po CC i masz prawo tęsknić za życiem zawodowym). Ale Ty masz wspaniałe dziecko, nie chorobę zakaźną :) Można pogodzić macierzyństwo z praca zawodową, pozwól sobie pokazać, jak. To nie jest wstyd i nie świadczy o Twoim byciu złą matką.

Dziękuję za wszystkie mądre rady oraz zaangażowanie w temacie :) myślę, że skorzystam z pomocy jakiegoś specjalisty, żeby przepracować swoje problemy. 

WyjdaWamGaly napisał(a):

Ja wiem, że to nie z nią jest problemu tylko ze mną. Przyjmuję krytykę. Tylko co mam zrobić skoro odczucia trudno zmienić? Jak będę ciągle się nią zajmowała to wtedy chyba tej depresji dostanę. Wiem że problem jest we mnie, ale nie wiem jak go rozwiązać?Odpowiadając na wszystkie zadane pytania:-mąż jeszcze przez jakiś miesiąc będzie wykluczony z naszego życia rodzinnego. Wychodzi o 5 rano, wraca o 20. Od poniedziałku do niedzieli. Za miesiąc, może wcześniej wszystko wróci do normy. Mąż jest cudownym ojcem, w przeciwieństwie do mnie czerpie przyjemność z zajmowania się nią, z zabawy z nią. Mężem też jest cudownym. Tylko chwilowo niedostępnym. - to nie jest tak, że ja całe dnie ganiam za dzieckiem, że nie mam czasu dla siebie. Czasu dla siebie mam mnóstwo. Nie chodzę do pracy, mała siedzi w żłobku do 14 zazwyczaj, więc codziennie mam kilka godzin wolnego. Ale w weekendy dostaje na głowę. Ja się nie użalam nad sobą. Wiem, że obiektywnie mam dobrze. Wiem, że problem jest gdzieś we mnie. Proszę o pomoc jak zmienić nastawienie, podejście do macierzyństwa. - do Berchen: te porozrzucane fasole i makaron to moja wina a nie jej, bo ja jej to dałam do zabawy. Ona jak coś "gotuje" to daje mi trochę przestrzeni, więc dla świętego spokoju jej daje. Ale później mnie wkurza bałagan. Tak, wiem, coś ze mną nie tak. A co do pomidora to nie wiem skąd go wzięła. - spędzam z nią czas. Chodzę na spacery, bawię się z psem czy kotem, gotujemy z ciastoliny, wyglupiamy się na łóżku, bawimy się klockami, zabawkami, tańczymy. Ale to mnie męczy i nudzi i nie chce tego robić całe dnie. W tygodniu jest idealnie, od rana mamy dla siebie dwie godzinki, poprzytulamy się, pobawimy i jedzie do żłobka. Później 4-6 godzin po południu. Trochę się z nią pobawię, troch poprzytulam, trochę ona sama się sobą zajmie i jakoś leci. Ale teraz jak siedzi w domu to ja naprawdę jestem strzepkiem nerwów i płakać mi się chce