Temat: Nie lubię dzieci

Juryś, instynkt macierzyński to nie cheć posiadania dzieci, to jest jakis radar na potrzeby własnego dziecka i chęć chronienia go i przyjemnośc przebywania z nim, kiedy ono już jest. Czasem w ciaży się załącza, ale niekoniecznie. Chęć posiadania jest trochę gdzie indziej, ale rzeczywiście, sprowadziliśmy naturalny proces to rangi tylko i wyłącznie wyboru. To trochę niebezpieczne. Tak jak w sytuacji jedzenia, ta potrzeba kontroli taka zupełnie zdrowa nie jest. Póki co do oddychania nikt tak nie traktuje, ale kto wie, kto wie ;)

Nie przepadam.

 u niektórych jest to bardzo silna potrzeba, która zresztą ma swoje mocne biologiczne i ewolucyjne podstawy, więc mnie akurat nie dziwi. tak naprawdę z ewolucyjnego punktu widzenia rozmnażanie się jest sensem istnienia. 

Ja też nie lubię dzieci ale obcych :P Moje są czasami nie do zniesienia ale lubię je i kocham. Jeśli mąż nie wiedział przed ślubem ze nie chcesz dzieci to ma prawo do rozwodu kościelnego. Takich info się nie ukrywa. Mój sąsiad nie wiedział że żona nie chce dzieci, bardzo szybko się rozwiedli i bez trudu dostał rozwód kościelny.

Ja mam w sumie podobnie, tylko ze ja jestem w tej szczesliwej sytuacji ze moj partner od poczatku zwiazku uprzedzal ze dzieci miec nie zamierza bo juz ma i nie chce wiecej. Mnie to pasuje, mam 30 na karku i nie widze sie w roli matki - nie uwazam ze kazda kobieta MUSI urodzic. Wole tak niz skonczyc jako zgorzkniala kobieta, ktora poswiecila wszystko dla dziecka i ani ona nie jest szczesliwa ani dziecko... Ale i znam przypadki gdzie kobiety nie wyobrazaly sobie maciezynstwa i albo wpadly, albo sie zdecydowaly na dziecko i byly z tym szczesliwe... Wiec to taka troche loteria - albo sie instynkt maciezynski pojawi z dzieckiem albo nie... Ja nie chce ryzykowac...

Mam tyle samo lat co autorka. Zawsze mi się wydawało, jak byłam nastolatką, że chcę mieć dzieci. Potem im byłam starsza tym mocniej twierdziłam, że chyba jednak nie. Wyszłam za mąż i nagle zaczęło we mnie kiełkować poczucie "a może jednak?" Choć boję się dzieci, nie umiem z nimi rozmawiać, trochę mnie przerażają, to jednak gdzies mi się przewija mysl, że to mogłoby być piękne. Ale póki co bardziej przeraża mnie ogrom zmian, które niosłoby ze sobą takie dziecko, począwszy od ciąży i porodu, a kończąc na ograniczeniach i wygodzie życia.

I tu mi się wydaje, że jest puenta całego tematu - aktualnie jestesmy społeczeństwem przede wszystkim wygodnym. I egocentrycznym (jak pisała wczesniej koleżanka). Praktycznie wszystkie osoby, z którymi rozmawiam i które twierdzą, że nie chcą mieć dzieci mówia jedno "Bo nam tak wygodnie! Niczym się nie musimy przejmować, żyjemy po swojemu, podróżujemy, nic nie poswięcamy i takie życie nam odpowiada" I myslę, że to jest w 99% powód niechęci do posiadania potomstwa. A tylko 1% to ludzie, którzy od zawsze mieli poczucie, że nie chcą z dokładnie niewyjasnionych przyczyn i dalej nie chcą mieć.

Uohohohohohohohohoh, SROGI lot. 

"pora na leki"

heh - bo to wygląda czasem tak, że mnie więcej do 30-35ki, życie jest mega ekscytujące. Koniec studiów, podróże, faceci, staże zagraniczne, początek kariery zawodowej itd. To jest napęd do działania i to jest tak fajne, że często serio kobiety żałują, kiedy to tracą z powodu ciąży. No ale potem trochę się stabilizujesz zawodowo, znajdujesz sobie faceta, jesteście razem kilka lat, macie mieszkanie, kota, samochód i kurczę, zaczyna się chcieć czegoś więcej, jakieś kolejnej, dramatycznej życiowej zmiany. I podróże nie wystarczają, żeby się rozerwać, a pracę zmieniać co chwilę nie sposób. Tak było u mnie. Poczułam stagnację, ale taką fajną - jeśli rozumiecie o czym mówię - że jest fajnie, jest super i właśnie teraz mogę sobie pozwolić na przewalenie tego mojego życia o 180 stopni. 

Takie przemyślenia 30 latki ;)

Tzn nie wiem jak to opisać, ale nagle mi się zachciało stracić na nowo ten komfort i poczuć jakieś silne, dramatyczne emocje :S

Ja tylko wtrącę, że nigdy dzieci nie lubiłam, nadal nie potrafię z nimi nawiązywać kontaktu i bawić się, ale moja chęć posiadania dziecka narodziła się po związaniu się z odpowiednim człowiekiem. Z poprzednim partnerem absolutnie nie widziałam siebie, nas w roli rodziców, z mężem mnie olśniło  no plus u mnie liczył się czas, nie byłam w pełni jeszcze gotowa, że to już teraz ten moment, ale trzeba było działać. Zakończyło się to depresją, ale powoli wychodzę.

ja np nawet lubie dzieci ale nie chce ich miec bo wiem ze sobie psychicznie nie poradze

walcze z ed juz od paru lat i na prawde bobje sie co ciaza zrobilaby z moim cialem.. moze to egoistyczne ale boje sie ze znowu wyladuje w szpitalu a wtedy co po takiej matce??

tez nie wiem jak mozna pisac ze kogos dzieci na tyle wku.wiaja, w takim wypadku chyba zostaje szubienica