Temat: Dieta na przytycie

doskonale Was rozumiem... dzisiaj mój tata do mnie też z tekstem, że czemu nie jem drożdżówki tylko sobie kanapki szykuje, że przecież kiedyś uwielbiałam słodkie i jadłam je codziennie. ja już nie potrafię tłumaczyć, czemu nie jem słodyczy. po prostu jakoś nie potafię się do nich przełamać. sama tego nie rozumiem, ale tak mam. jak jestem gdzieś w gościach albo mam gości, to zjem ten kawał ciasta, ale tak na codzień nie potrafię... wolę sobie zjeść jakieś kanapki/bułkę/jogurty itp. może z czasem to minie, ale póki co tak mam.

najgorsze jest u mnie to ciągłe porównywanie się do tego co jedzą inni. nie lubię jak np. siostra nie je w ogóle kolacji, a ja muszę jeść. to tak jakbym zazdrościła, że ona może nie jeść, a ja muszę przytyć więć nie mogę sobie pozwolić, żeby opuścić jakiś posiłek...

jutro mam wizytę u psychiatry...

oj jak ja was rozumiem jak cholera ;/ ja chyba jestem chora- mam wyrzuty sumienia, bo zjadłam obiad u jednej pani i to były pierogi z kaszą o grzybami, ok niby nic takiego ale... z cebulą podsmażaną i ja już cholera mam schizy i do teraz odbijały mi się te cholerne pierogi, i na kolację zjadłam jabłko tylko i kromkę taką lekką chleba "bułka paryska" z serkiem. No masakra

OpuncjaWBluszczu ja to rozumiem, bo mam podobnie-byłam gruba i teraz każdy mi marudzi, a wcześniej też mi marudzono. Miałam parę kg więcej-źle. mam mało,ale nie jestem aż tak chuda (bo mam dziwne skłonności do tycia nie tam,gvdzie chcę- spadło mi z rąk, cycków ;/, twarzy a brzuch mi k... został :| dopiero ważąc 35 miałam ok brzuch. Ale wtedy musiałam iść do szpitala ;/ )

Kiedyś olewałam te parę kg... a dziś.... chciałabym żyć, cieszyć się. Nie umiem.

Dziś znalazłam ofertę pracy... eh i rozmyślam,czy jest sens składać cv bez jakiegokolwiek doświadczenia.

mi też rodzina i znajomi mówią, że coraz lepiej wyglądam, mam pełniejszą twarz itp... najgorsze jest to ciągłe gadanie rodziców, że kiedyś tak ładnie jadłam słodycze, a teraz ich nie jem. tata nie może tego zrozumieć, bo kiedyś przecież codziennie jadłam coś słodkiego. wydaje mi się, że tylko osoba, która była chora lub nadal jest potrafi zrozumieć chorującą osobę. dla moich dziadków anoreksja to już w ogóle kosmos. za ich czasów takich chorób nie było, więc nie rozumieją, jak można sie doprowadzić do takiego stanu, bo przecież jedzenia mi w domu nie brakuje...

mam nadzieje, że kiedyś uda mi się wyzdrowieć i będę potrafiła znów normalnie jeść. nie chcę, aby jedzenie było w centrum. w tej chwili niestety ciągle o nim myślę. jem co 3 godziny, wyczekuje godzin posiłków itp. chciałbym się od tego wreszcie uwolnić i zacząć się cieszyćżyciem. traktować jedzenie jako normalną, życiową czynność. jeść by żyć, a nie żyć aby jeść...