Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ta rzecz

 Zorka i Tena wcinają w ogródku spadające orzechy, myszy usiłują wprowadzić się do domu  - to ewidentne znaki jesieni. Ale uczeń nie zwierzę: jak na dworze ciepło, to rozprężenie powakacyjne trwa w najlepsze.

Wchodzę do klasy, zaczynam sprawdzać listę. Z ostatniej ławki dochodzi ciepły chichocik. Podnoszę głowę znad dziennika. Michał przyniósł do szkoły dziadkową laskę, taką zwykłą z refundacji NFZ-tu, drewnianą, wygiętą w łuk na końcu. To przykłada ją do oka i celuje w kolegów, jakby miał dwururkę, to wywija nią jak Chaplin. Trudno nie zauważyć.

- Michał!!! ... - zaczynam groźnie, ale w ułamku sekundy uświadamiam sobie, że delikwent z szatańskim uśmieszkiem czeka w napięciu na to, co zaraz nastąpi.

DZYŃ, DZYŃ, DZYŃ - PROWOKACJA! - pedagogiczny instynkt w ostatniej chwili wysyła sygnał alarmowy. Wybucham śmiechem szybciej niż oni. Wygrałam tę rundę.

- Chciałeś, żebym powiedziała: "przestań bawić się laską" - upewniam się, gdy udaje mi się opanować. - A może miałam spłonąć rumieńcem i wykrztusić: "odłóż tę rzecz"? -  dobijam przeciwnika ironią.

- Eeeee ..., za karę nie usłyszy pani ciętej riposty, jaką przygotowałem - naburmusza się Michał.

- Przeżyję - odpowiadam, uśmiechając się już do moich myśli.

Bo właśnie przypomniałam sobie, jak koleżanka-fizyczka skarżyła się kiedyś: "Chyba zrezygnuję z doświadczeń z laską ebonitową. Najpierw elektryzowałam ją normalnie, potem pocierałam flanelą dyskretniej, jakoś na boku . Ale, kurna, zawsze znajdzie się taki, co zachichocze, potem dołącza reszta i pół lekcji diabli biorą."