Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Odniesienie do smutnego swiatecznego wpisu

Helenkaaaa - To jest cos co trzeba przezyc zeby zrozumiec zachowanie ludzi w takich chwilach. Targaja czlowiekiem setki skrajnych emocji, silne leki powoduja ze robia rzeczy niezrozumiale. Ja przyjelam postawę opiekunki - tak to stwierdzila pani psycholog, ktore z nami wspolpracowala. Matkowalam rodzicom, dbalam o to, zeby cos zjedli, zeby sie przespali, pocieszalam mimo ze sama mialam ochote wyć, chowalam swoje lzy przed nimi, zeby bylo im latwiej, prawdziwa rozpacz pojawila sie dopiero kiedy stanelam nad jej grobem dzien po pogrzebie. Jestem z ludzi, ktorzy nie lubia mowic o swoich uczuciach, dzielic sie tym co zle, nawet jak krzywda mi sie dzieje ja przy innych usmiecham sie a dopiero jak zostaje sama dake upust emocjom. Nie czuje potrzeby wspominania kazdemu i wszedzie co mnie spotkalo, staram sie zyc normalnie do takiego stopnia, ze znajomi z uczelni przypadkowo dowiedzieli sie dopiero 2 i pol tygodnia po wszystkim czemu na poczatku grudnia nie widzieli mnie przez tydzien. To jest moja osobista tragedia i nie czuje potrzeby na kazdym kroku opowiadac jak mi z tym zle, co czuje, co przezywam. A juz na pewno Vitalia nie jest miejscem, w ktorym powinnam rozliczac sie ze swojego smutku