Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dowód rzeczowy!

Zacznijmy od wstępu: 

Otóż, wiem, że moja rodzina jest specyficzna. Nie mówimy sobie otwarcie, że się kochamy, lubimy się czasem szturchnąć, no i to wredne, czarne poczucie humoru, które jest chyba charakterystyczne dla mojej familii... 

No, dobra, wszystko zrozumiem. Ale tata wczoraj przegiął pałę...

Już tłumaczę: Jakiś czas temu powiedziałam tacie, że się odchudzam. Niby nic w tym dziwnego, bo w sumie raz na jakiś czas tak mam, że rzucam wszystko i oficjalnie przechodzę na dietę (a później gdzieś cicho w kącie pożeram zachłannie czekoladę, rozglądając się uważnie i nasłuchując, czy nikt podejrzany nie zbliża się do miejsca mojej kryjówki). No więc radośnie obwieściłam: "Tato, przechodzę na dietę, proszę mi tu żadnych rzeczy niepowołanych (i tu wymieniłam dość obszerną listę) nie przynosić!". Tata skinął głową, uśmiechnął się, zaśmiał szyderczo, po czym wydał kilka innych dźwięków (coś na kształt: taaa, jasne...) i poszedł. Tak minęło kilka dni..

Rodziciel mój był uważnym obserwatorem tego co się dzieje... Widział jak pichcę sobie kurczaka bez tłuszczu, robię sałatki na jogurtach, jem mandarynki z kefirem. Ale kiedy przyłapał mnie na ważeniu produktów na wadze kuchennej, coś chyba drgnęło w jego psychice. Nie wiem, może się lekko skrzywiła... W każdym razie...

Wczoraj (19.01.2015r - niechaj ta data zapisze się czerwonym drukiem w kalendarzach!) wchodzę sobie swobodnie do kuchni, a tam.... (tm tam tam taaaaaaammmmm.....<- dźwięk z horroru)...

Stanęłam przed tymi ciastkami jak wryta. Zostawił je specjalnie! I to jeszcze na wpół nagie! Patrze na nie i patrze. Cała akcja rozgrywa się w mojej głowie. Kto wygra?

W końcu złapałam opakowanie, zasunęłam, położyłam na szafce. Wszystko resztkami silnej woli (która, swoją drogą, wcale taka silna nie jest). Udało się... Ufff... Myślałam, że to koniec, a  tu nagle zza rogu wylatuje mój ojciec i mówi: "No, myślałem, że się skusisz...". W tym momencie przez głowę przebiegło mi stado myśli. Większość z nich zdecydowanie na nadaje się do zapisania tutaj. Żeby własny ojciec mi takie rzeczy robił! Własnymi rękoma karmiony (to ja gotuję aktualnie w domu)! Nosz k*&#@! I jeszcze perfidnie dodał: "W sklepie byłem. Zastanawiałem się kiedy je wyjąć, bo już rano je kupiłem. Ale stwierdziłem: zgłodniejesz trochę, to je położę".

I tylko jedna myśl: Boszzzzz, kogo ja wychowałam? O.O

PS. Waga stoi na 80,3 kg i za ciula nie chce drgnąć. A więc to ten czas, gdzie ma się przestój... Nie dam się! Jakiem Fedora! Ciastkom się oparłam to i waga mnie nie złamie...

Amen.