Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
160 kilogramowa masakra...

Witajcie,

Pewnie pierwsze co przychodzi Wam do głowy widząc mój profil to pytanie jak można się aż tak spaść? 100kg to już dużo jak dla kobiety a 160? Pamiętam jak kilka lat temu ważyłam 107kg i uważałam, że gorzej być nie może... Ale od początku. Moja historia jest krótka, od zawsze ważyłam dużo. Na studiach schudłam do 85kg. To był mój wielki sukces. W końcu mogłam ubierać się w normalnych sklepach, wspaniały czas :) Potem mieszkałam w UK i sobie pozwalałam na wszystkie pyszności z angielskich półek, dopadło mnie wielkie jojo... potem pierwsza ciąża i kolejne 20kg, choć starałam się zdrowo odżywiać w ostatnich dwóch miesiacach przytyłam okropnie, po ciąży mimo karmienia piersią waga rosła, niedoczynnosc tarczycy, druga ciąża odwaliła kolejne 20kg, a potem insulinooporność... I tak od dwóch lat bujałam się z wagą 160kg :/ W sierpniu tego roku ocknęłam się, poszłam do porządnego lekarza, dobrał mi odpowiednie leki i w końcu waga zaczęła spadać. Dieta z niskim indeksem glikemicznym, 3 posiłki dziennie, które przy mojej insulinooporności są zbawienie, wieczorem film na orbitreku i -15kg. Nie ukrywam, że czasem potrzebuję wsparcia, kopniaka, motywacji, pochwalenia... Dlatego tu jestem :) zdjęcie z pierwszego dnia odchudzania :( wkrótce e dodam aktualne. Witajcie :)