Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tak z "przyczajki".

U mnie nieodchudzanie się powoduje poczucie winy (no bo przecież jestem gruba to muszę). Efekt - jak nawet się nie odchudzam i jem to i tak nie jestem zadowolona. Ale ja jestem optymistką wolę się zastanawiać co mi da odchudzanie się, wolę siebie sprawczą(nawet jak to średnio idzie). Btw nie przekombinowujesz? Nikt cię nie goni, możesz wprowadzić jakieś mini zmiany, mniejsze porcje, trochę spacerow- to całe odchudzanie to nie musi być kierat o liściu sałaty....

Od kiedy potraktowałam odchudzanie jako przygodę a nie karę zaczęło sie lepiej dziać i nastąpiły małe zmiany. Nieustająco trzymam kciuki:-)))

Dobrze, że sobie akurat zrobiłam przerwę w pracy, bo mogę zrobić dłuższy komentarz. Czyli tak : Mamy frajdę z nieodchudzania się, bo nie trzeba pilnować ilości i jakości jedzenia. Jemy to, na co mamy ochotę i wdeptujemy w ziemię zdrowy rozsądek. Krótko mówiąc, słowo "powinnam" traktujemy jako stresor, a my nie chcemy stresu, prawda? Odrzucenie słodyczy, zdrowego jedzenia itp. uważamy za mordowanie się. Drugi stresor. Dochodzi do tego kolejne przekonanie, że i tak jak trochę schudniemy, to i tak zaraz przybierzemy na wadze. Trzeci stresor. Podsumujmy. Nieodchudzanie = luz totalny, hulaj dusza, piekła nie ma. 😉 Pointa: Jestem gorsza taka jaka jestem, ale będę ćwiczyć akceptację tej gorszości. Halinko, tak jest ? Nie zamierzam się wymądrzać, bo sama ulegam takiemu myśleniu. Już, już wydaje mi się, że wychodzę na prostą, po czym wydarza się coś, co wytraca mnie z działania korzystnego dla mojego ciała i umysłu jednocześnie. Zalepianie dziur w swojej psychice słodyczami itp. to jeden z najczęstszych mechanizmów obronnych. Daje natychmiastowe "korzyści" w postaci chwilowego luzu, sytości, słodyczy i poczucia nagrody za wszelkie krzywdy, jakie nas spotykają. Kluczowe jest to, co myślimy i dopóki odchudzanie się będziemy traktować jako karę za niedobre sprawowanie, to nie osiągniemy nic. Pozdrawiam cieplutko. 💕

Człowiek całe życie brnął pod górkę bo studia, bo przyzwoita praca, bo przyzwoite zarobki i zawsze miał w głowie "przecież muszę". Teraz odprzągł się od kieratu i myśli "nic nie muszę". Tylko czasem coś lub ktoś nas szturchnie i najdzie myśl "czy na pewno?"