Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzisiejszy poranek...

Wstałam w cudownym nastroju.

Szklanka wody z cytryną na energetyczny poranek i kiwi.

Rozciąganie się a później przytulanie psiuna.

Prysznic i taniec przy wycieraniu.

Wysuszone włosy ułożyły się jak marzenie.

Wygodna bielizna...i

...zaczęło się.

Co tu ubrać?

Tych spodni nie lubię a w tamtych ciasno, w tych znowu będzie mi za ciepło, te nie pasują do butów a tamte do bluzki.

Do czarnej tak ale nie do białej.

Ubrałam się.

Rzut okiem w lustro i to ukratkiem, i widzę, że jest źle, wręcz tragicznie.

Przebierałam się... nie wiem ile razy.

Prasowałam i nawet zmieniałam bieliznę.

W końcu stwierdziłam, że nie idę do pracy.

Nie mogłam na siebie patrzeć.

Unikałam od jakiegoś czasu patrzenia w lustro twierdząc, że nie jest jeszcze tak źle.

Dzisiaj spojrzałam prawdzie w oczy - jest źle!

W 2013 roku cieszyłam się z pozbycia 25 kg.

Łatwiej było mi się ubrać i akceptowałam swój wygląd, i to mimo, że było jeszcze co zrzucać.

Było i minęło.

Po woli traciłam wolę do walki a na koniec zaczęłam przybierać na wadze.

Podejmowałam próby ale nie mogłam, nie umiałam wytrwać dłużej niż tydzień czy dwa.

Cieszy mnie, że sprawność fizyczną zachowałam.

Wypracowałam ją w 2013 roku chodząc przez rok cztery razy w tygodniu na siłownię i trenując z trenerem.

Na siłownię chodzę nadal ale już z przerwami.

Całe lato spędzam na rowerze.

Ale nad sprawnością trzeba nieustannie pracować.

Po tym rannym dramacie z ubieraniem popłakałam się i jestem wściekła - na siebie.

W 2013 roku wybrałam ruch, zdrowe odżywianie i siebie.

Wymagało to dużo pracy i motywacji ale warto było.

Teraz znowu jestem na początku drogi ale jestem sprawniejsza niż trzy lata temu i bogatsza w wiedzę, i doświadczenie.

Wiem, że potrafię, że mogę, i że warto!

Oby starczyło motywacji.

Nie mogę się poddać!

Nie chcę znowu przeżywać tego dramatu co dopadł mnie dziś rano.