Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdy Ci smutno gdy Ci źle idź na trening spomtuj
się...

Aktywność fizyczna lekiem na całe zło...niby banalne, ale jednak coś w tym jest. Rano walczyłam długo ze sobą bo miałam jechac na trening,nie chciało mi się wstać, już chciałam go odwołać. Gdyby nie to że się umówiłam z trenerem pewnie bym nie pojechała i bym dalej gniła przed komputerem. W końcu się zwlekłam i pojechałam rowerem. W drodze zorientowałam się że czegoś zapomniałam, więc już wściekła nadrobiłam kawał drogi. W końcu stawiłam się na treningu, trochę zła, że zaraz pewnie do mnie zadzwonią z pracy, już zmęczona drogą rowerową ale w trakcie treningu było coraz lepiej i lepiej. Piersze ćwiczenia i już chciałam wracać do domu. W trakcie drugiej rundy jakoś siły przybyły, że nawet nie wiem kiedy trzecią zrobiłam. Coraz mniej się przejmowałam pracą i problemami z nią związanymi, przestałam zerkać co chwila na telefon czy zaraz ktoś do mnie nie zadzwoni żeby mnie opieprzyć. Po treningu pojechałam do domu, wziełam prysznic, wyszłam z psem na spacer, zjadłam pożywny posiłek i wszytsko jakoś tak stało się normalne, piękne. Nawet zamiast pracy mogłabym sobie strzelić drzemkę przez telewizorem :) Nagle problemy stały się mniej problematyczne, zadania do zrobienia mniej czasochłonne, lista obowiązków mniej przytłaczająca. Jakoś tak mi lepiej, i być może właśnie brak tej równowagi spowodował że od pewnego czasu czujałm się jak się czułam. Tak więc, trening przedewszystkim, potem reszta świata :)