Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dwa plecaki to za duzo!

Odkąd pamiętam z wagą po drodze mi nie było. Do pierwszej ciąży się trzymałam  bez problemu - 47 kg przy 158 w kapeluszu to była fajna waga. Jak sporo innych niewiast w ciąży jadłam za dwoje, troje a może i czworo? Dość, że waga poszła na 75 kg i wtedy był to dla mnie koniec świata. Schudłam do roku ale 5 kg zostało na stałe. Później było tylko gorzej. Jadłam, chudłam ale zawsze coś zostawało. I tak uzbierałam 86 kg.

Mam 60 lat, przeszłam właśnie na emeryturę i szlag mnie trafia, bo nie mogę ogolić sobie dołu. Ja go w ogóle już nie widzę!  Cholernie źle zapiąć mi sandały a założenie nogi na nogę, by wysmarować sobie pięty jest trudne. Kolana zaczynają boleć, bo ile można nosić taką masę!

Mieszkam w Bieszczadach, najcudowniejszym miejscu na ziemi. Kocham góry, chodzę po nich. Jeszcze.

Ale noszenie dwóch plecaków jest coraz bardziej męczące. Jeden na plecach, normalny taki, na jednodniową trasę. Ten drugi, na brzuchu, to jest mega obciążenie. Jest tak ciężki, jakbym co najmniej wybierała się na GSB (Główny Szlak Beskidzki) i miała go zrobić w trzy tygodnie. A co mam w tym brzusznym  plecaku? 

Sadło, tłuszcz, ohydę i wstyd. Ani to przydatne, ani reprezentacyjne. Mam wrażenie, że najpierw pojawia się mój brzuch a później reszta mnie. 

Nie chcę przez bolące kolana nie móc wyjść na ukochane połoniny i zaśpiewać - Tam na dole zostało, wszystko to co mnie męczy! ( KSU-Za mgłą). Śpiewam w domu, ale to nie to samo. Dla mnie ta piosenka ma sens  tylko na szczytach. 

Dlatego dieta, kolejne podejście. Tym razem musi się udać. Walczę o  brak zadyszki, jeden plecak i góry bez końca.