Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
{< @ >}

Dziś pogoda nie była taka zła jak na załączonym obrazku. Pobiegane 7 km, czyli 2 ponad moją zwykłą normę. A to dzięki mojemu psiakowi, który wykazał niebywały entuzjazm do wyjścia na dwór. Zwykle tak reaguje na słowo SPACEREK:

Kiedyś nagram filmik z namawiania na poranny spacer przed pracą. Normalne psy tak nie reagują.

Przed Covidem w weekendy biegałam po 10 km. Teraz jeszcze nie chcę przesadzić, chyba do końca nie czuję się na siłach. Przed biegankiem, zgodnie z założeniami pooddychałam i porozciągałam się trochę, szczególnie przećwiczyłam szyję, bo od pracy przy kompie dokucza.

Po powrocie do domku książę małżonek zaserwował tofucznicę ze świeżym chlebem gryczanym, który od roku sami pieczemy i kawkę. Żyć, nie umierać!!! Potem powtórka filmu z Clooneyem Bracie, gdzie jesteś?, spacerek, obiad i zaleganie. Podczas choroby wyrobiłam w sobie paskudny nawyk grzebania non stop w komórce. Nie byłam w stanie skupić się na czytaniu, nie miałam siły. Teraz siły wróciły, a nawyk pozostał. Powoduje, że brak czasu na sensowne czynności. Już nawet książę małżonek zaczął marudzić, że tylko jeżdżę palcem po ekranie, zamiast coś sensownego poczytać. No cóż, tym razem chyba ma rację. Zaczął nawet mówić do mnie czule: mój ty jednokomórkowcu. Powinnam już się obrazić, czy jeszcze trochę poczekać? Czyżby kolejne wyzwanie na nowy rok: odwyk? Pomyślę. Jutro...