Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Upadek, smutek, walka...

Ja już chyba nie potrafię schudnąć. Nie potrafię kontrolować tego, co jem. Nie wychodzi mi. Moja silna wola z dawnych lat gdzieś się ulotniła. Nie ma jej.

 W domu pełno jedzenia, a ja nie potrafię się oprzeć. Ciastka, chrupiący biały chleb, świeże bułeczki, domowe ciasta i ciasteczka, czekolada. Ktoś proponuje tosty z serem żółtym i sosem czosnkowym, ktoś inny placki ziemniaczane, racuchy, a ja się łamię i zjadam.

Nie nawidzę tego uczucia, gdy ktoś mi coś proponuje, a ja odmawiam, kiedy wiem, że ktoś się bardzo postarał. Nie chcę robić przykrości. Jak powiedzieć mamie, że nie zjem ciastka owsianego, które dla mnie kupiła, bo uważała, że jest dietetyczne ( a ja wiesz, że ma masę cukru, białą mąkę itp.).

Jak sobie z tym poradzić, kiedy wszyscy wkoło utrudniają mi tę walkę. Słyszę, że mam obsesję, że skupiam się tylko na swoim wyglądzie. Wiedzą, że nie jestem teraz już taka silna i podsuwają pod nos smakołyki.

 Kocham jedzenie, kocham nowe smaki, ale wiem, że jedząc wszystko co popadnie stracę wszystko. Stracę nie tylko figurę na jaką ciężko pracowałam, ale też radość i cel. Zdrowe odżywianie, sport, dbanie o siebie, ciągła walka o jeszcze lepszą siebie, w jakiś sposób nadaje sens mojemu życiu. Zabiera mi to czas, zajmuje głowę.

Pocieszam się, że już niedługo październik i studia. W lodówce będzie tylko to, co ja chcę jeść. Nie będzie "złych" produktów. Co prawda obiadki gotowe, (bo mama twierdzie, że jak mi nie zrobi to nic nie zjem) i niezbyt dietetyczne, ale trudno.

Nie poddam się. Będę walczyć, pracować nad swoja silną wolą. Chcę być szczęśliwa, szczupła. Wygląd jest dla mnie ważny, nawet bardzo (kompleksy i przykre doświadzczenia z dzieciństwa i z okresu dojrzewania). Wiem, że będę upadać, że będą łzy, tak jak dziś, ale podniosę się i spróbuję jeszcze raz..., bo żyje się tylko raz.