Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zguba

Spotkanie rodzinne w bardzo okrojonym składzie -  jedynie sztuki 2, jedzonka przygotowane na sztuki 4. Weekend pod względem diety.....  hmmm. Dobrze,że jutro nowy tydzień więc -  spinamy tyłek po rozpuście i zaczynamy od nowa. Nie mogę uwierzyć, że czerwiec się już kończy jakoś tak przeleciał bezproduktywnie.

Wczoraj wpadłam w taką panikę za sprawą mojego tatusia, że trzy godziny miałam wymazane z życiorysu. Jako,że miała przyjechać rodzina od rana zabrałam się za przygotowanie ciasta i sałatki,  standardowo w trakcie roboty zabrakło mi parę rzeczy, których zapomniałam kupić. Poprosiłam ojca by przejechał do sklepu to zaledwie 4 km, zawsze robi to chętnie bo -  jest jak to się śmiejemy " sprawunkowy". Kiedy wyjeżdżał swoim pierdzi-kółkiem lekko padał deszcz. Ja zajęłam się swoimi sprawami - szykowaniem pościeli, sprzątaniem. Po ok 40 minutach pytam mamy czy tato wrócił, okazuje się, że nie.  Pomyślałam, że pewnie stoi pod sklepem i czeka aż deszcz przestanie padać lub pierdzi- kółko się popsuło i je prowadzi w deszczu,  wzięłam kurtkę przeciwdeszczową i pojechałam po niego z zamiarem zamiany samochody na pierdzi- kółko ja przecież nie z cukru i się nie roztopię. Podjechałam pod sklep  jeden i drugi a jego niema - zadzwoniłam, do domu myśląc, że może minęliśmy się  jednak nie dotarł. Słuchajcie myślałam,że zwariuję tak strasznie bałam się że coś się stało i to przeze mnie bo to ja go wysłałam po zakupy.  Objeździłam kolegów, sąsiednie miasteczko zajechałam do ciotki i echo. Zaczęłam się modlić bo już mi nic innego nie zostało i wtedy zadzwoniła mama,że zguba się znalazła. Jak wróciłam do domu to myślałam, że go zabiję.  Zguba spotkała jakiegoś kolegę i się zagadała, sam przyznał że się głupio zachował i mógł zadzwonić od tego kolegi ale stracił rachubę czasu. Zostałam okrzyknięta panikarą i tyle ale ciągle w pamięci mam mojego sąsiada, który pojechał do bankomatu i już nie wrócił ...