Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Głupia, głupia ja

Tak jak na wstępie.... Nie potrafię inaczej się nazwać, 

ciągle myślę o diecie 

i ciągle jem więcej niż powinnam, 

i ciągle tyję

i ciągle nie podobam się sobie

bo jak można. Ważę już ze 115 kg.

Zaczynam się toczyć i mieć problemy z podstawowi czynnościami. Problem ze schylaniem się, z zawiązaniem butów, z zabawą z dzieckiem a nawet z podtarciem tyłka. Wszystko mnie męczy jak co najmniej bym przebiegła z 10km. A do tego motywacji brak. W niczym nie widzę sensu. W dodatku teściowa przyjeżdża w grudniu i na pewno usłyszę znowu przytyłaś.  A ona sama ma na dietę przejść. Moja teściowa jest dość spora - jakieś 30kg nadwagi przy 155 wzrostu i wszystko w brzuchu. Nogi i ręce ma jak patyczki. Jak ja to mówię przyganiał kocioł garnkowi.

Nie ważne odchodzę od tematu. Chciałam napisać, że nie mogę zmotywować się na tyle by wytrzymać dłużej niż 3 dni. Zaczynam myśleć że mam nie tak poukładane w głowie. Nawet znalazłam psychologa żywienia i dietetyka w jednym ale co z tego nie pójdę bo nie mam kasy. Dlatego też nie pójdę na siłownię, która mi się już śni po nocach. Brakuje mi czasu na ćwiczenia, bo kiedy niby. Od 7-15 w pracy potem do domku do dziecka, posprzątać i takie tam, potem mąż z pracy wraca i trzeba mu usłużyć, a wieczorem nie mam siły już na nic, a i w miedzy czasie budowa domu. Ale nażreć się to mam czas. 

Obudziłam się i pierwsze co pomyślałam, to że pójdę do cukierni po WZ. Przecież ja nawet nie przepadam za WZ- ką.

Załamka.

Nic. Poszukam mojej diety od dietetyczki i może spróbuję od jutra. Ale żeby nie było to takie od "jutra" to dzisiaj dietetycznie bez diety. Czyli na zdrowy rozum. Bez obżerania się. I to od zaraz.