Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
47 w oparach kortyzolu

Tylko Skalpel. Martwiły mnie trochę (jednak) powolne spadki i kilogramów i centymetrów. Wmawiałam sobie, że ważne, że cokolwiek leci, że nie rośnie, że się za siebie wzięłam zdrowo jedząc i ćwicząc. I zastanawiałam się dlaczego mi to idzie jak po grudzie, bo mimo wszystko nie mam większych kryzysów, cheat meals nie zamieniają się notorycznie w cheat days, ba! nawet nie pojawiają się częściej niż raz w tygodniu, więc powinno być super! A nie jest.

Tłumaczyłam to sobie wiekiem. Pewnie też coś w tym jest, ale ostatnio doszłam do wniosku, że chyba jednak głównym winowajcą jest długotrwały stres (jeden z ostatnich komentarzy Berchen mi to uświadomił). Ale stres tak wrednego typu, że dopiero teraz mnie olśniło! Nie mogę powiedzieć, że moje życie jest ciężkie, że mam straszne kłopoty rodzinne, zdrowotne, finansowe. Nie! Ja naprawdę mam za co Panu Bogu dziękować! Dzieci i my zdrowi, mąż w porządku (nie licząc kilku odpałów, które ja też miałam), mamy dach nad głową, mamy co jeść, w co się ubrać - powiedziałabym nawet, że jesteśmy w bardzo dobrej sytuacji finansowej, skoro tylko z wypłaty męża żyjemy. No właśnie...mój stres jest związany z codziennością dzieciowo-domową, znużeniem tym, szarym kołowrotkiem, a jednocześnie ogromnym strachem przed wzięciem części odpowiedzialności finansowej za naszą rodzinę i powrotem do pracy. Ehh, to nawet nie o pieniądze chodzi, bo nigdy nie będę zarabiać tak dobrze jak mój mąż. Chodzi o to, żebym wróciła na rynek pracy, żeby wyjść do ludzi, zmienić otoczenie itp. Ale boję się totalnej kompromitacji jak już po wielu próbach tę pracę zdobędę. Boję się, że kompletnie nic nie umiem, a to co umiem nie wystarczy, żeby kogokolwiek zadowolić w pracy. Boję się tego wstydu, że stara a taka niekumata i głupie błędy robi.

Stresuje mnie świadomość, że oczekuje się ode mnie, że będę KONIECZNIE CHCIAŁA wrócić do pracy, tego że POWINNAM CHCIEĆ wrócić do pracy. Niby chcę, bo czuję ,ze wariuję i gorzknieję w domu, ale się boję, że nie podołam na obu frontach na raz - w domu i pracy.

Księżniczka, co? Za dobrze mam, co? Inni mają gorzej a ty narzekasz i się mażesz! To też mnie stresuje, że marudzę mimo, że nie mam wcale tak ciężko! 

No nic...CV już powysyłane, na jednej rozmowie już byłam - niewypał, ale nie szkoda mi. Rekonesans za stażami i kursami w urzędzie pracy zrobiony (heh, żeby cokolwiek tu załatwić, muszę mieć przynajmniej zameldowanie czasowe na terenie powiatu, a nie mam - trzeba się będzie uśmiechnąć do teściowej )

W którymś momencie trzeba to błędne koło samoudręczania się przerwać. Nikt za mnie tego nie zrobi. I muszę przekonać swoją głowę, że trenując też wywiązuję się z obowiązków przykładnej żony i matki, bo dbam o swoje zdrowie żebym miała siłę długo te obowiązki wypełniać. Bo póki co mam wieczne poczucie winy, że marnuję czas na fikanie zamiast zrobić coś pożytecznego dla innych. Zwłaszcza gdy dzieci są w domu - ich sama obecność strasznie mnie dekoncentruje i wkurza w trakcie treningu, bo są jak chodzące i gadające wyrzuty sumienia. Aż mi ich żal, jak na nich ryknę, żeby mi dali święty spokój A jak się człowiek wiecznie zamartwia i wkurza, to kortyzol buzuje i się nie spala sadła, tylko się wypala się (karkołomna konstrukcja zdania, co? )