Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień niefajnych komentarzy

Dziś moja koleżanka, która ogólnie lubi coś "miłego" ze słodką miną powiedzieć przypięła się do mnie. W ubiegłym roku rozstałam się z partnerem. Od tego czasu jestem sama z córką. Nie opłakuję swojej samotności, chyba nie jest mi źle. Ale ona mając niepracującego męża despotę, ktory potrafi wydzwaniać do niej do pracy co kwadrans, tak przy śniadaniu przysoliła mi, że moje życie jest żałosne, że ona by się zabiła, że powinnam była coś ze sobą zrobić i walczyć o swój związek. No i pewnie będzie mi trudno teraz kogoś już znaleźć i zatrzymać. Zamurowało mnie. Nie należę do osób, które pozwalają sobie na takie komentarze, tym bardziej nie proszone.Pracujemy razem z siostrą i bliską przyjaciółką, pewnie coś podsłyszała. Spytałam tylko leniwie  " sądzisz , że nie mogłabym mieć twojego faceta, przy odrobinie wysiłku, do którego mnie namawiasz? Oczywiście się wycofała, że to "dla mojego dobra", że ja jej tak a ona się martwi..... wrrrrr. Poszła do mojej przyjaciółki z pytaniem, czy nie czuje potrzeby coś ze sobą zrobić, bo ma posturę cytuję" jak jej niepełnosprawna siostra" Przyjaciółka zamrugała tylko, a ja się wtrąciłam: Ewcia ma postawnego, zakochanego w niej męża, przy którym czuje się jak kruszynka, no i on świata poza nią nie widzi, więc chyba nie ma potrzeby nic zmieniać. Dziewczyny! Nie ogarniam. Stan kiecka- nie chudnę mam @, więc jestem dla siebie łagodniejsza ciut, ale dietę trzymam, więc pewnie coś się ruszy

.