Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek

Rozumiem, że jest jakiś powód. Ja po prostu nie związałabym się z osobą zaburzoną, bo jednak bardzo cenię sobie spokój. Sama wyszłam za mąż późno, m.in. dlatego, że wcześniejsi partnerzy mi nie pasowali.

Jesteśmy zwierzętami stadnymi, mimo wszystko. Ja również lubię towarzystwo, ale nie w nadmiarze. Teraz tak sobie myślę, co bym bez męża zrobiła, bo nawet jak go nie ma na miejscu (akurat jest na wyjeździe w Polsce), to codziennie rozmawiamy. Poza tym mam życzliwych sąsiadów, fajnych rodziców, ale przyjaciółkę w sumie tylko jedną i to na odległość. Z jednej strony lubię być samodzielna i nie lubię tłoku, ale więzi są dobre na psychikę. Byłam kiedyś w takim beznadziejnym związku w którym nie było w sumie o czym pogadać, więc współodczuwam ...

Przyznaj jednak, że w tym związku w którym non stop są kłótnie o pierdoły też nie jesteś szczęśliwa

Ostatnio mialam podobne obawy na Kanarach, chcialam sobie isc na spacer wawozem wsrod skal, a tam zywego ducha nie bylo, dziwnie mi bylo, nie powiem, ale poszlam i nie zaluje, piekne miejsce i przez 7 km ani jednego czlowieka, tylko na koncu mnie jekies zwierze osyczało (zmija??) , wiec sie oddalilam i nic sie nie stalo. Odwaz sie, bo duzo tracisz :)

Aga, nie, banie się całe życie to nie ostrożność i rozsądek tylko zaburzenie. Większość ludzi nie boi się całe życie, normalnie podejmują decyzje na podstawie danych zamiast wymieniać pięć różnych lęków przed każdą zmianą. Gdyby wszyscy funkcjonowali tak lękowo, nie zostałaby zbudowana żadna społeczność.

Pozostaje jeszcze kwestia, czy wiesz czy sobie wyobrażasz. Z tego co piszesz tutaj wynika, że wyobrażeń masz więcej niż doświadczeń. Jestem dziewczyną ze wsi i moi rodzice mieszkają obok lasu (działka graniczy z lasem). Nigdy nie miałam poczucia zagrożenia.

@araksol, to fatalnie, bo kiepsko się żyje z takim poczuciem, że za każdym zakrętem zło.

Czyli jednak lęki, bo lęk jest nieracjonalny, a nadmiarowy przeszkadza w życiu. Popatrz - chciałabyś wyjść z domu, a lęk cię paraliżuje. Możesz spróbować zracjonalizować te sytuacje: ile razy w ciągu ostatnich lat ktoś, kto w twojej okolicy wychodzi do lasu, spotkał bezdomne psy, dziki lub niebezpiecznych ludzi? Możesz te sytuacje przepracować: jeżeli się to zdarzy, to co wtedy? Co ty zrobisz, co zrobi dzik, pies, człowiek? Możesz też po prostu kupić gaz pieprzowy. Nie pozwól, żeby twoja głowa odebrała Ci wolność.

Ale do lasu chodzi się właśnie dlatego, żeby nie spotykać ludzi.

Albo się szuka sposobów albo wymówek. U Agaty typowo, pitu pitu i piramida wymówek. Szkoda atramentu 😁

Psy bezpańskie to się zgłasza do straży miejskiej. Szczerze mówiąc to chodzę dużo po lesie w okolicy, jeżdżę na rowerze i nigdy psa bezpańskiego nie widziałam. Ze 20 lat temu może tak było, ale teraz? Każdy luzem biegający pies ląduje na spotted i zwykle właściciel się znajduje od razu. Straż Miejska też zresztą od razu interweniuje, zobacz ogłoszenia na stronie UM ile jest psów i kotów. No ale jak pisze Barbara, kto chce szuka sposobu, kto nie chce szuka powodu.

A ja sama chodzę na grzyby 70 km od domu. Wożę tam prawie 80 letniego wujka, ale chodzimy osobno po różnych częściach lasu, spotykamy się tylko na powrót przy samochodzie. Jest cudownie być tak samemu w lesie.

To zrób sobie EFT na swoje strachy. To wszystko jest tylko w Twojej głowie.

Znam to! Wiele kobiet (i nie tylko), mających lasy pod nosem boi się tam samej (samemu) chodzić. Ja jestem ponoć ładna 😉😜 ale absolutnie nie boję się chodzić do lasu, w dzicz. Nawet gazu nie noszę. Wierzę w naturę i nie chcę swoimi obawami przyciągać złych zdarzeń. Polecam przełamanie strachu, spacer obrzeżami lasu albo pójście z kimś rownie strachliwym, a potrzebującym spacerów. Może zainicjujesz grupę spacerową Twojej wiosce i będziecie chodzić po kilka osób. Nawet nie jest konieczne pójście ramię w ramię. W Belgii są takie akcje, ze ogłaszają dany dzień dniem wędrówki. Wyznaczają trasę i ludzie spacerują sobie nią niezależne od siebie. CZASAMI kilka osób idzie razem, zdarzają się samotnicy, którzy idą z dala od innych. Chodzi o to, żeby chodzić razem albo osobno. Czuć, że jesteśmy w grupie, bezpieczni. Przemysl to. Nie jesteś proaktywna, ale możesz taka być, jedyne co Cię ogranicza to własne przekonania. Wszystko dzieje się w Twojej glowie. Świat nie jest też aż tak niebezpieczny jak sobie wyobrażasz. OK, wybacz, najadałam się , a teraz idę do lasu. SAMA!!! 😁 Możemy się kiedyś umówić na witrtualny spacer jak chcesz. Ja w swoim lesie, Ty w swoim na zoomie 😆