Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czego się najbardziej boisz?

Co mogłoby cię skłonić, aby jednak to zrobić?

Jest kilka rzeczy, których się naprawdę boję. boję się na przykład pająków – ale tak na poziomie ewolucyjnym – jak małpy badane pod kątem lęku przed wężami. Przytoczę to badanie – małpy żyją na obszarach, gdzie żyją węże jak i na obszarach, gdzie węży nie ma – na przykład niektóre wyspy. badano, czy małpy boją się węży – czy małpy z rejonów, gdzie nie ma naturalnie węży, też się ich boją i czy małpy, które urodziły się w laboratorium i nigdy nie widziały żywego węża nadal się ich boją. Wyniki badań pokazały, że te małpy, które wychowały się w regionie, gdzie węże występują w naturze – uciekają przed nimi i bardzo szybko są w stanie je dojrzeć, nawet w kamuflażu. Małpy, które pochodzą z regionów, gdzie węże nie występują – nie boją się ich wcale – pokazywano wszystkim małpom we wszystkich próbach zdjęcie a nie żywego węża. Natomiast małpy, które pochodziły z regionów, gdzie węże żyją, ale urodziły się w laboratorium i nigdy nie miały interakcji z wężami – nadal reagują ucieczką i strachem przed nimi, a ich czas reakcji na widok węża jest taki sam, jak tych małp, które na wolności miały z nimi styczność. Wniosek? Niektóre lęki są zakodowane w nas na poziomie ewolucyjnym. Ja tak mam z pająkami – no jak mi się jakiś nawinie to uciekam, jestem od razu spocona, krzyknę czasem, musze iśc po kogoś, kto dziada ode mnie zabierze. No a jeszcze jak mi w pracy kolega postanowił przenieść pająka, który mi się spuścił z sufitu na czoło, do roślinek z którymi prędzej czy później musiałabym pracować, to prawię rzuciłam się na tego kolegę. Ten pająk to mnie przeraził, ale Sylwka – silnego chłopa, takiego porządnie zbudowanego – to się ani trochę nie bałam, by mu nastukać.

Co bym musiała zrobić, aby mieć normalną interakcję z pająkiem? Nie wiem. Może bym się dała namówić na to dotykanie ptaszników, co ludzie chodzą na takie zajęcia gdzie się pozwala im chodzić sobie po rękach.. może. Ale ptasznik wydaje mi się mniej pająkiem niż te holenderskie ku*wy, które u nas w ogrodzie się lubią chować i czasem wślizgnąć do domu.

Druga rzecz, której się boję to wysokość. Od razu robi mi się ciepło i sztywnieją mi nogi. Zdziwiło mnie to, bo nie od zawsze się bałam wysokości. Kiedyś mogłam wejść wszędzie, spojrzeć wszędzie. Dziś stołek z którego myję okna mnie potrafi przyprawić o zawrót głowy. Chciałam kiedyś skoczyć na bungee i trochę żałuję, że nie dałam się namówić koledze na Woodstocku. Skok ze spadochronem? Też może być fajny. Co by musiało się stać, abym była w stanie to zrobić? Musiałoby mi coś odbić. Mam takie podejście, że jak już coś przygotuję i mam wątpliwości to i tak to zrobię w myśl „najwyżej mi się nie spodoba”. Tak było z parkiem rozrywki i rollercoasterami – po pierwszym wiedziałam, że jest coś nie tak. Poszłam więc drugi raz na tą samą kolejkę, aby spróbować tym razem otworzyć oczy podczas jazdy. Nie udało się. Objechałam potem wszystkie inne kolejki i nadal się bałam i darłam, ze umrę. Ale pojechałam nimi i się cieszę. Gdy wróciliśmy tam jeszcze raz z inną ekipą – poszłam tylko na spływ pontonowy, a tak to siedziałam nad stawkiem i czytałam książkę. Pewnie gdybym była w samolocie i miała wyskoczyć ze spadochronem – zrobiłabym to, bo skoro jestem już tak daleko w przygotowaniach….

Sobota – dzień ważenia i podsumowań. Miałam nadzieję zobaczyć 71 kg, ale nie wyszło. Powtórka z minionego tygodnia – 72 kg.

Zmieniłam wreszcie wiek w mojej wadze i od razu spadła mi ilość mięśni i wody w pomiarach. Dosłownie zważyłam się przed i po korekcie wieku i puf, zmiana wyników.

Zjadłam z rana – wstaję bez budzika o 5 w weekendy – zawijasa z serem z arabskiego sklepu. podgrzałam go w mikrofali i był naprawdę satysfakcjonujący. Później jeszcze zjadłam słodką bułkę z białym serem z tego samego sklepu. Czekaliśmy na dowóz materaca ze sklepu – zamówiliśmy go w grudniu i w końcu był dostępny – 5 tygodni wcześniej niż nam to pan powiedział. Potem szybki lunch i poszliśmy odebrać rowery ze sklepu.

Odwiedziliśmy po drodze sklep budowlany i szukaliśmy nowej wkładki do zamka, ale nie ma tak dużych, jak potrzebujemy. Później pojechaliśmy do innego miasta, idąc za ciosem, aby kupić w naszym ulubionym sklepie perkalowe prześcieradła. Nowy materac jest większy o 20 cm więc prześcieradła które mamy pewnie posłużą mi za materiał do nauki szycia. Może uszyję sobie jakieś bluzki do chodzenia po domu? Kto wie. W sklepie widzieliśmy takie foteliki dziecięce, ale ja bardziej widziałam w nich mojego kota. W sumie rozmiar też bardziej koci niż dziecięcy.

Rowery dostały dwa różne stelaże – rower męża ma więcej elementów ukrytych w piaście, więc nie dało się tego w normalny sposób zamontować. Pan musiał domówić inny stelaż, o dziwo tańszy i wszystko gra i buczy.

Wzięliśmy naszą sakwę na przymiarkę i na obu leży bardzo dobrze. Przy okazji zmieściły się do niej zakupy.

Po wygrzaniu się pod kocem i gorącym ramenie kimchi, zrobiłam trening siłowy i boeg after burn na bieżni. Nie miałam ochoty wychodzić na dwór, bo wciąż miałam wrażenie, że się nie wygrzeje. Na rowerach złapała nas mżawka, więc spodnie i kurtki nam zmokły. Lepiej unikać chłodu, jak mam ten post. Wiatr był też niesprzyjająco mocny.

Na kolację mąż podał polędwicę wieprzowa i pieczarki

Otworzyliśmy jedno że Słowackich win. Było z kategorii świeże, a ja lubię cierpkie i głębokie. Nie smakowało mi więc.

A czego ty się boisz i co by musiało się stać, abyś to zrobiłx?