Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Twoje drugie imię

Ja nie mam drugiego imienia, bo rodzice stwierdzili, że to w dorosłym życiu tylko więcej użerania się w różnych dokumentach ;p

Formalnie mam na imię inaczej niż wszyscy się do mnie zwracają. I nie jest to zdrobnienie tylko zupełnie inne imię. Od dziecka zwracają się tak do mnie rodzice i siostra, nie tylko znajomi, więc można powiedzieć, że w pewnym sensie to imię wybrało mnie :) A z innej beczki: cudny nowy awatar! I tak mi przyszło do głowy, że gdybym miała zdefiniować Twoją osobę jedną piosenką to byłby to "Secret garden" uwielbianej przeze mnie Aurory Aksnes. Tak mi się skojarzyło po prostu z Tobą i Twoim oddaniem dla kwiatów. Dobrego dzionka!

Ja mam na imię Joanna i je lubię. Może być też Asia, Aśka, byle nie Joasia. Nie przemawia do mnie kompletnie. Mąż z dzieckiem mówią do mnie czasem Matylda ( przejęzyczenie dziecka jak był malutki i zamiast matka mówił Matylda) . Mam i drugie i trzecie nawet imię ale nie używam. Syn dostał jedno u wystarczy;)

Nie używam drugiego imienia i nic dla mnie nie znaczy, choć jest po babci. Mam na imię Dagmara, ale najbliżsi znajomi i rodzina mówią do mnie Dasia albo Daśka. Dlatego moi sąsiedzi często przekręcają i mówią do mnie Kasia albo Basia, bo nie znają i nigdy nie słyszeli takiego zdrobnienia imienia Dagmara.

Mam jedno imię. I wszyscy do mnie mówią tym imieniem ;). Ale no znam dużo osób gdzie mają inne imię w dokumentach a mówi się do nich inaczej.. zaczwyczej są to rodziny gdzie dziecko ma takie same imię jak rodzic np jest Stanisław ojciec i Stanisław dziekco ;) i wtedy nie wiem czemu ale od Wasze na dziecko mówiło się Grzesiek (być może drugie imię) ;D . I takich przykładów znam dużo.

Znam dużo takich przypadków, gdzie imię to tylko pseudonim, nie mający nic wspólnego z tym, co widnieje w dowodzie osobistym. Hitem był ślub, na którym świerkowa poprawiała księdza, ponieważ żyła w przekonaniu, że Mariusz ma na imię Karol, ponieważ tak się zwracali do niego wszyscy znajomi i narzeczona :) ja też mam ksywę, jestem Katją, ale to dlatego, że nie chce mi się za każdym razem poprawiać ludzi jak się wymawia moje imię.

Ja w sumie też tego nie to rozumiem- mam drugie imię, w szkole podobało mi się bardziej (było zwyczajne i popularne, moje pierwsze jest "wymyślne" czasem trzeba powtarzać , literowac) ale na to żeby się inaczej przedstawiać nie wpadłam. Teraz swoje imię lubię, to ja mu nadeje treść i koloryt w końcu. Corce wybraliśmy proste i popularne w miarę, międzynarodowe (choć w polskiej pisowni). Spodobało nam się i tyle - i nie chciałam polskich znaków i tłumaczenia jak się pisze. To najpiękniejsze imię, bo w końcu ona je nosi:) W dokumentach w szkole wpisaliśmy oba (te rubryczka była w l mn) , drugie ma po babci męża - i tak czasem się do niej zwracają... Ale szczerze nie rozumiem jak można dać w dokumenty/na chrzcie jedno imię a zwracać się innym? Moja pragmatyczna natura się oburza na to(choć w rodzinie męża były takie przypadki). Jedyne imiona które trudno mi byłoby zaakceptować to Adolf, Alfons i Amelia ... Te dwa pierwsze to oczywiste a ostatnie z uwagi na zespół... Ale jak wiadomo rodziców to nie zniechęca....

Mam tylko jedno, najkrótsze imię - Ewa. To jedno rodzicom wyszło. Nie rozumiem nadawania drugich nieużytecznych imion. Mam tylko jedno, które lubię. Natomiast miałam koleżankę, która miała dwa imiona. W domu i jak się poznałyśmy (czasy podstawówkowe) używała tego drugiego imienia. Kiedyś przyszli do niej znajomi ze szkoły, gdzie używała pierwszego jako oficjalnego, i nagle mówią do niej jakimś imieniem, którego ja nie znam i nie wiem o co chodzi - to był szok :D Moja babcia też używała zawsze drugiego imienia i tak ją znam. Pierwsze imię tylko w oficjalnych sprawach/dokumentach itd.

Ja autentycznie nie rozumiem tego fenomenu - żeby nadawać jakieś imię, a nazywać dziecko inaczej. Rozumiem jakieś błędy urzędników, nawalonych ojców po pępkowym w urzędzie, którzy nie pamiętali, jakie imię wybrali z żoną wcześniej (takie historie kiedyś nie były rzadkie). Ale takie typowe: dam ci na imię Leokadia, ale będę mówić Krysia, to 🤯. Też mam dwa imiona, drugie w Polsce jest tylko na dokumentach, ale w Szwecji każdą korespondencję dostaję na pełne nazwisko. Śmiesznie to wygląda, ale też pokazuje trochę bezsens tych drugich imion w Polsce - większość ludzi ma, ale w ogóle się ich nie używa.

Imie to element naszej tozsamosci. Czasem stoi ono w parze z poczuciem tozsamosci i autokoncepcji oraz zachowaniem, a czasem w konflikcie. Twoj wpis tak silnie mnie zainspirowal, ze popelnilam wpis o wlasnej drodze odnajdowania sie pod nadanym mi imieniem. Bardzo mnie zdziwilo, do czego doszlam ;)

Mam wśród najbliższych baaaaardzo podobna historie do Twojej. Najzabawniej jest jak spotykają się dwie grupy jej znajomych/rodziny - zwłaszcza jak nie wiedza o podwójnym imieniu - i nagle orientują się, ze mówią o/do tej samej osoby znanej im pod zupełnie innym imieniem ;-)

tez mam dwa i nigdy niesadzilam ze drugiego bede uzywala, bo bylo do 42 roku zycia tylko w dokumentach, lubilam je - babcia miala tez tak na imie i corce takie dalam - proste - Anna. Jednak cale zycie uzywalam swojego pierwszego i to tez bardzo lubilam, tata opowiedzial mi dlaczego je wybral. Przyjechalam do Niemiec i pierwsza pracodawczyni, glupia wyksztalcona bab nie potrafila go wymowic, widzac w dokumentach drugie zapytala czy moze mnie tak nazywac- i tak zostalo, nie sadzilam ze ta krotka rozmowa zmienie sobie w jakims stopniu siebie na osiem lat, gdy to kolejny raz zmieniajac prace postanowilam wrocic do siebie i swojego imienia. Ci co mnie wczesniej w De poznali nie umieja juz sie przestawic, wiec uzywam obu, ale lepiej czuje sie w tym swoim pierwszym.

Trochę nie rozumiem tej historii z Twoim imieniem - miałaś być Marysią, a w końcu masz na imię Anna a Marysia na drugie? Jeżeli tak to w końcu czemu rodzice dali Ci na imię Anna a nie Maria tak jak całą ciążę chcieli?

Też mam dwa imiona i drugie to jakaś mega pomyłka 🥴

Piękna wiosna u Ciebie, a kwiatki w worku super patent!

Ja mam tylko jedno imię więc nawet nigdy się na tym nie zastanawiałam. Moja kuzynka przez pierwsze 12 lat swego życia była Hanią a potem sama postanowiła, że jednak woli być Heleną, takie małe dziecko. Ale teraz jak tak myślę, to nawet nie wiem które imie jest jej pierwsze, a które drugie.

Drugiego imienia nie akceptuje, a i z pierwszym mam pewne kłopoty 🤷

Moje drugie imię, to Anna, udane, bo po ulubionej babci. Za to pierwsze spier.dololo, bo miałam być Ewą, co ciekawe później całe życie podobało mi się to imię, dostała siostra. Bo wcięła się, uwaga, prababcia i mama dała się podejść. Bez sensu. Teraz już jestem pogodzona. Ty to masz niezłe rozdwojenie jaźni. Róże wszystkie zabijam, nie wiem, co robię źle.