Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jakie dziedzictwo chcesz po sobie pozostawić?

Ciekawy wpis, myślę że Twoje myśli mogą się zmienić z czasem, bo często bliżej starości tęskno ludziom za wartościami. Wartość która zostaje dłużej niż tu i teraz, dłużej niż my sami to wydaje się być Coś, chociaż oczywiście nas to jakby nie obchodzi.Nie dbam o majątek po śmierci, ale chciałabym żeby ktoś mnie dobrze wspominał,chcialabym dać miłość która pójdzie dalej w innych osobach, np dzieciach które były kochane.

„Exegi monumentum”… Zawsze mi się przypomina ten cały Horacy, kiedy ktoś pyta o dziedzictwo.

Bardzo dużo rozgoryczenia w tym wpisie. Nawet taki self hate czuję. I tak to jest smutne. Najbardziej mnie uderzyło ciało w rowie. A czy w grobie leżąc nie stajemy się częścią przyrody? Zobacz co się dzieje ze starymi cmentarzami. Nasze ciało to biologia i jest częścią przyrody czy chcemy czy nie. A dziedzictwo u mnie to będą rośliny.Mam kaktusa który dożywa 200lat.

Totalnie się z Tobą zgadzam, mam podobne poglądy. Zawsze mnie śmieszy jak inni mówią, że ważna jest dla nich pamięć po zmarłych. Pytam wtedy czy wiedzą chociaż jak mieli na imię ich pra lub prapradziadkowie. Skuteczna riposta, bo zazwyczaj już nie mają nic więcej do powiedzenia.

Ja bym chciała żyć tak dobrze żeby inni mnie dobrze wspominali, dla mnie to akurat ważne.

Mam bardzo podobne poglady. Za to jestem niezmiernie dumna, ze moim tata i bratem posadzilismy las i oglonie duzo drzewek w ciagu calego mojego zycia. Mam drzewko posadzone w Budapeszcie w ramach osiedlowej akcji sadzenia oraz polnijnego spotkania pt. zapuszczamy korzenie. Zamiast dzieci i smieci , zostawmy po sobie drzewa i ciagu zycia kwiaty. Marzy mi sie taras, na ktorym bede sadzi roze i krzewa owocowe.

Bezdzietne lambadziary nie mają innego wyboru jak zaakceptować fakt, że pójdą do ziemi i w tym momencie pamięć się o nich skończy. Jestem w podobnej sytuacji więc rozumiem :) uważam jednak, że chęć posiadania dzieci raczej ma mało wspólnego z ideą zostawienia po sobie "czegoś" i wynika z innych pobudek :)

U nas rozsypują ludzie prochy w górach, do morza, bardzo to lubię. Ale dużo ludzi ma potrzebę mieć to miejsce, gdzie pójdą i porozmawiają z tymi, którzy odeszli. Po sobie zostawię setki ( mam nadzieję) naprawionych przedmiotów i mam nadzieję, że żadnego zbolałego serca.

Mega smutny wpis. Dla mnie pamięć o zmarłych członkach mojej rodziny których kochałam ma ogromną wartość. Jeśli żyjesz tak że ludzie cie kochają i wspominają po twojej śmierci to znaczy że Twoje życie miało wartość ponadczasową. Czy życie po śmierci jest czy go nie ma to już nawet nie o to chodzi tylko właśnie o tę pamięć i to dla ciebie nie musi być istotne tylko dla tych którzy wciąż żyją. Ja miałam cudownego dziadka lubię wspominać czasy gdy jeszcze zyl gdy go odwiedzialam. Mój syn dostał na drugie imię tak jak on. Patrzę na mojego syna i jestem dumna że je dostał. Kiedy podrośnie opowiem mu dlaczego ma to drugie imię dlaczego to było ważne dał mnie. Widzisz człowiek może umrzeć ale miłość do niego pozostaje i żyje w jego krewnych. Babcia B kiedy zmarła miała 105 lat zjechała się cała rodzina. Nie, to nie była smutna uroczystość to było wiekie święto jej życia mnóstwo osób wspominało ją jaką byla cudowną osobą i każdy się cieszył ze spotkania.