Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
żenujące...

ja jestem żenująca. oszukuję sama siebie, niby zaczynam, niby coś robie a tak naprawdę nie trzymam ŻADNEJ dyscypliny. Piję alkohol na smuty, w święta zajadam i smutki i radości... dupy nie ruszam bo mi się nie chce. 

Żałosne....

nie ma co czekać do Nowego Roku. Dziś poskakałam chwilę na skakance, zrobiłam ze 30 przysiadów i zlapałam zadyszkę. a przecież tyle mnie czeka. Tyle sytuacji w których zapewne będę przez to cielsko spalać się ze wstydu. 

I nie wiem, teoretycznie jestem przygotowana na 5. Praktycznie- wcale. Lubie warzywa i zdrowe żarcie ale okazuje się, że to za mało. 

i aż wstyd mi pisać, ze po raz kolejny chcę zacząć bo ja nie zaczynam tylko kontynuuję. 

Dostalam porządnego kopa od mojego ex. Ma rację, jestem tłusta, obwisła i cała w rozstępach. 

Przez to nie żyję tak jak bym chciała. Bo się wstydzę. 

Mam 30 lat. Ostatni jakieś 15 to ciągle niezadowolenie z ciała, nawet gdy ważyłam 65 kg. Teraz ponad 9 dych... i wciąż żyję złudzeniami, wyobrażaniem sobie tego jakby to było gdybym była szczupła. Chyba czas zaczać żyć teraźniejszością. Uda się- super, nie- przynajmniej nie stracę lat na myśleniu co by było gdyby na odkładaniu zakupów i wszelkich przyjemności na "chude lata".

W końcu trzeba dojrzeć do zmian- tych w głowie. Materia niech będzie ważna ale nie najważniejsza.